10 MINUTEN

Heel precies herinner ik het me niet meer van vroeger, en ik weet zelfs niet of ze in mijn kleuterschooltijd al 10-minuten-gesprekken hadden. Maar als ze ze al hadden, zullen het toch niet van die drama's zijn geweest die het in de verdere loop van mijn schoolcarrière - als ik dat even zo mag noemen - steeds meer werden. Ik herinner me dat mijn vader en moeder later, maar toen zat ik al op diverse middelbare scholen, meestal samen gingen. Dan hadden ze een beetje steun aan elkaar.

Ik ging tot voor kort alleen naar de 10-minuten gesprekken op de school van mijn kinderen. Ik beschouwde dat als een vader-ere-baantje en ik vond eerlijk gezegd dat ik het best goed deed. Ik luisterde goed naar juf en stelde een paar slimme vragen. Soms zelfs een paar strikvragen om te zien of juf zelf wel bij de les was. Ik probeerde alles goed te onthouden, zodat ik het thuis kon navertellen. Ik zag bij het koffiezetapparaat op de gang wel meer ouders die ook alleen kwamen. En het stoorde mij helemaal niet dat veel ouders ook samen kwamen. Mijn vrouw doet genoeg en wij hebben naar mijn idee de taken alleszins redelijk verdeeld.

Waarschijnlijk had ik al lont moeten ruiken toen één van de juffen mij vorige keer vroeg of ik wel helemaal alleen mocht komen. Ik was eerlijk gezegd te verbouwereerd om meteen een gevat antwoord terug te geven. Ik heb er toen verder ook geen aandacht aan besteed.

Maar van de week belde mijn dierbare echtgenote me in de auto op, of ik al onderweg was, want ik wist toch nog wel dat er 10-minutengesprekken waren vanavond.

'Jazeker,' zeg ik, 'maar het schiet niet erg op, dus ik ga wel rechtstreeks door naar school.'

'Maar ik zou toch meegaan, hadden we afgesproken.'

Ik herinner me dat niet speciaal, en dat is nou juist mijn probleem, maar ik ben ruimschoots op tijd om haar op te halen en we gaan dus welgemoed samen.

'Het moet wel aan mijn verslaggeving liggen,' denk ik, als we naar school lopen. Ik kan nu eenmaal geen hele verhalen verzinnen als de juffen de 10 minuten nog niet eens volgekletst krijgen, omdat alles gewoon hartstikke lekker gaat met onze kindjes.

Nauwelijks een half uur later lopen we al weer vrolijk huiswaarts. En dat komt dan vooral omdat we in de gang nog even hebben staan praten met een paar van de andere moeders. Want hoewel ze ook best wel een paar slimme vragen stelde, kreeg ook zij niet twee keer 10 minuten vol.

'Alles gaat gewoon hartstikke lekker met onze kindjes,' constateren we dik tevreden tegen elkaar. Wij zijn gewoon twee bofkonten met twee zondagskinderen. Bovendien moet hun middelbare schooltijd nog komen.

Maar ik heb haar wel door, één blik opzij zegt me genoeg, die gaat volgende keer gewoon weer mee. Het is nu eenmaal prettig om het één keer in het half jaar van een ander te horen.