AL KLAAR

Er is bij ons thuis uitvoerig over gesproken of dit nu wel een geschikt onderwerp is voor de Margriet. De normen voor bepaalde gespreksonderwerpen vervagen snel in een gezin met jonge kinderen en de vraag is of je een breed publiek daar zo maar van moet laten meegenieten. De redactie van uw lijfblad is daar ook zeer strikt in en met name in het begin zijn er wel discussies gevoerd over wat wel en niet wenselijk is; de laatste maanden red ik het grotendeels op zelfcensuur. En tenslotte is er ook nog de vraag of onze dochter het later op prijs zal stellen dat de details van haar doen en laten in kleuren en vooral geuren uit de doeken zijn gedaan.

Misschien begrijpt u al waar ik naar toe wil, misschien voelt u al nattigheid, inderdaad ik wil het hebben over de zindelijkheidstraining.

Eerlijk gezegd hadden we niet verwacht dat dit onderwerp zo snel aan de orde zou komen, we hebben echt nog wel een paar andere prioriteiten in de opvoeding van onze dochter. Het doet ons trouwens ook niets, een volle luier vinden we niet viezer dan een snottebel. Vaak geeft zo'n luier bovendien een helder beeld van de gezondheidstoestand van het kind. Daar ga ik nu verder even niet op in; ouders weten waar ik het over heb, anderen hoeven niet lastig gevallen te worden met deze niet-zo-frisse details.

Natuurlijk hadden we de rij kleine wc-tjes wel gezien, in de crèche, en het batterijtje po's. We rekenen er eerlijk gezegd een beetje op dat de crèche het voortouw neemt in de training. Want hoe doe je dat, je kind zindelijk maken?

Even raakte ik dan ook in verwarring toen de dochter plotseling kalm op me afkwam met de mededeling: 'Ik moet poepen.'

Trots en paniek streden om voorrang. Trots, omdat eens te meer duidelijk werd wat voor een wereldwonder ons geboren was. Zindelijkheidstraining? Onzin! Onze dochter werd spontaan zindelijk. Paniek, omdat ik nu gecoördineerd moest handelen.

'Goed zo, schatje, goed zo,' begon ik maar vast uitbundig te prijzen, dat kan nooit kwaad, heb ik begrepen.

'Op de wc?'

'Nee.'

'Op het potje?'

'Ja,' dat leek haar wel wat. En gejaagd begon ik aan de rits knopen en drukkers totdat smeuïg en geurend duidelijk werd dat ik mijn dochter verkeerd begrepen had. Ik kon mijn teleurstelling nauwelijks verbergen.

'Is al klaar,' constateerde ze dan ook opgewekt en terecht.

Inmiddels heb ik begrepen dat met deze voorstelling toch een opening is gemaakt naar een luiervrij tijdperk dus uw vrees dat ik binnenkort op dit onderwerp terugkom, is gerechtvaardigd.