ALLES ONDER CONTROLE

Vooral als mijn echtgenote net aan een nieuw hoofdstuk opvoeden is begonnen, en dus lastig is, kan mijn dochter hartstochtelijk pro-pappa zijn. Ik merk dat aan alles. Krijg veel meer knuffels dan normaal; soms komt ze er van ver speciaal voor naar me toe. Sommige eenvoudige dingen, boterham smeren, helpen met aankleden mag ik alleen, maar dan ook absoluut niemand anders. Het maakt ons niet zoveel uit. We beschouwen dat als een humeur en dit gezin heeft een lange traditie in het omgaan met humeuren. Alleen als ze via een kunstmatige huilbui probeert haar zin door te zetten, dan willen wij van weeromstuit wel eens de poot stijf houden. Ouders zijn ook maar mensen.
Maar over het algemeen heeft ze weinig klagen over haar ouders. Dat merken we ook aan alles. In school bijvoorbeeld, waar het zo belangrijk is dat alles gaat zoals het moet, 's morgens bij het wegbrengen, hoeft ze nog maar zelden fluisterend corrigerend op te treden. We hebben het begrepen, ik tenminste. Zodra juf zegt dat 'we afscheid moeten nemen van de moeders, en van de vaders natuurlijk' sta ik op, geef snel een kus en vertrek. Zo wil ze het. En buiten sta ik me niet aan te stellen door te lang te zwaaien, even een kushandje en weg. En als ze het toevallig, bij het begin van 'de les', te druk heeft met het verdelen van zitplaatsen ter linker- en ter rechterzijde, moet ik vooral niet proberen toch haar aandacht te trekken; dan ga ik maar naar huis zonder te zwaaien.
Ze hoeft niet meer alleen te spelen. Mijn echtgenote haalt en brengt haar door buurt en stad om te gaan spelen. Haar balboekje is goed gevuld. En deze week was er voor het eerst zelfs een vriendje van school bij ons. De eerste keer dat er een ander dan Daan, haar grote liefde van de crèche, over de vloer komt en mag mee-eten.
Het 10-minutengesprek met juf was een formaliteit. Er was geen probleem en er werden geen problemen verwacht. Een prettig en kort gesprek. We wisten het eigenlijk wel, maar vonden het toch leuk om te horen. Inmiddels hebben we ook een ouderborrel gehad. Een bijeenkomst bij een van de ouderparen thuis, waar je je voortbeweegt met de ogen op borsthoogte, waar iedereen verplicht een naambordje droeg met de vermelding 'vader of moeder van…' Heel gezellig, prima mensen.
Samenvattend mogen we, als ouders van een schoolgaand kind, zeggen dat we alles onder controle hebben.
En terwijl ik dat bedenk, bedenk ik ook dat er nu misschien wat meer tijd en ruimte zijn voor wat extra ouderparticipatie. De schoolkrant bijvoorbeeld. Nooit meer wat van gehoord na een eerste oriënterend verzoek op bij het schoolhek. Daar zou nu heel goed die primeur in kunnen van de brand op school, waar mijn dochter laatst mee thuiskwam.
O ja, die brand, ik vergeet steeds om juf daar naar te vragen. Hoe het toch kan dat we daar nooit meer iets van hebben gehoord.