AUSTRALIE

'Ik ben een beetje verdrietig,' zegt mijn zoon, maar daar trap ik dus niet in. We lopen heel lief met zijn drieën hand-in-hand Schiphol uit, op zoek naar de auto die we ergens geparkeerd hebben. Zojuist hebben we mama op het vliegtuig naar Australië gezet. Dat wil zeggen tot bijna voorbij de meneer van de douane en daarna nog zolang mogelijk gezwaaid. En natuurlijk flink gehuild. Ze gaat naar de vriendin die nooit had mogen vertrekken. Stiekem vinden wij het heel stoer en werelds dat ze zo helemaal in haar eentje naar de andere kant van de aardkloot reist. Nota bene in Singapore overstappen! We zullen haar heel erg missen, maar dat begint niet hier al op Schiphol. Dat dringt pas later op de dag door, misschien pas goed als we zonder kus van mama moeten gaan slapen.

Maar daar vergis ik me in. Het komt met stukjes en beetjes.

'Papa ik mis mama nu al, 'zegt mijn dochter als ze thuis langszij kruipt op de bank en ze kijkt me tegelijkertijd aan alsof ze wil zeggen: 'maar dat is nu eenmaal zo, daar kun jij ook niets aan veranderen.'

Dat is een lastig nieuw gevoel, iemand heel erg missen. Zeker als het ook nog eens mama is. Dat is een verdrietig gevoel, waar je niet zomaar om kunt huilen; daarvoor moet je eerst heel erg je knie stoten of zeep in je ogen krijgen als je haren gewassen worden.

Maar je moet ook praktisch blijven, 'wat eten we eigenlijk vanavond?'

'Eens even kijken, schat,' mompel ik, terwijl ik het dagrooster inspecteer dat mijn dierbare echtgenote mij heeft nagelaten omdat we natuurlijk niets aan het toeval kunnen overlaten. Maar zo gedetailleerd blijken de instructies niet, dus dat wordt al meteen improviseren. Een blik in de koelkast leert dat het peultjes met aardappeltjes en een gehaktballetje zou kunnen worden. Beetje makkelijk beginnen. Later in de week, als de nood wat hoger wordt, kunnen we altijd nog boerenomeletten gaan fantaseren van de eieren van onze eigen kippen.

'We kunnen ook jouw lievelingseten eten, hoor papa.'

Dat is enerzijds geweldig lief, in de categorie 'voor jou is het ook niet leuk.'

Anderzijds is dat ook heel slim. Mijn roemruchte zelfgemaakte macaroni met gehaktballetjes is bij alle kinderen zo geliefd omdat alles wat een goede voedingsleer aanbeveelt, consequent ontbreekt. Moeders gruwelen daarvan. 'Zelfgemaakt' is trouwens betrekkelijk. 'Alleen zelf gehakt toevoegen,' staat er achter op het pakje en daar heb ik dus gehaktballetjes van gemaakt. Er staan ook nog een paar variatietips achterop, met ui en paprika, maar daar beginnen we natuurlijk niet aan, dat zou de smaak bederven.

Als dat geen troost is!

We gaan in elk geval met volle buikjes slapen.

Als we 's anderendaags naar school gaan alsof er niets aan de hand is, vraagt een van de moeders hoe het is, zo zonder mama.

'Saai!' zegt Elma uit de grond van haar hart en zo zou je het misschien nog wel het beste kunnen samenvatten. Er is gewoon helemaal niets aan zonder mama.

Nog tien nachtjes slapen.