AUTOOTJE

Dat mamma haar af en toe ook naar de crèche brengt, heb ik al verteld. En waarschijnlijk ook dat ze dat doet om daar haar gezicht te laten zien, zodat ze niet op een ongelukkige dag weigeren om haar dochter aan haar mee te geven.
En elke keer als mamma haar brengt, gebeurt er stomtoevallig wat bijzonders. Nou moet ik er bij vertellen dat mijn vrouw een hele maaltijd, inclusief toetje, smakelijk kan vertellen over de gebeurtenissen van een dag waarvan ik zou zeggen: "Niks bijzonders gebeurd vandaag."
Vorige keer had mamma haar gehaald én gebracht en er was weer van alles loos geweest. Mamma vertelde het 's avonds terwijl mijn dochter en ik tevreden knabbelden aan zelfgesneden en zelfgebakken frietjes. Ik wil niet te hoog opgeven van mijn kookkunst, maar ik sta bekend om mijn zelfgebakken frietjes en mijn macaronischotel. En ik ben er flink trots op dat mijn dochter sinds haar tweede tandje haar flesje melk of roosvicé laat staan voor mijn patatjes. Het is zelfs zo dat als ze moet kiezen tussen de Franse frietjes van die Amerikaanse firma met de Schotse naam en die van pappa, dat ze dan toch aan de laatste de voorkeur geeft.
Enfin, wij aten, mamma vertelde. Over dat jongetje van een jaar of drie dat luidkeels om zijn vader zat te brullen toen ze kwamen en dat ze dat allebei zo zielig vonden. Maar dat datzelfde jongetje 's avonds ruzie zat te maken met onze dochter om een autootje. "Durf je wel tegen zo'n klein meisje," had mijn vrouw gezegd, "vanmiddag zat je nog om je vader te piepen." En ze had het autootje afgepakt, hoewel het jongetje daar de rechtmatige eigenaar van was.
Dus konden mijn dochter en ik dat autootje vandaag met hangende pootjes terugbezorgen. Tenminste, dat was de bedoeling. Daar sta ik bij het hekje van de peuter-kamer met haar op mijn arm en in de vrije hand het autootje. "Van wie is dit autootje?" Het eigenaartje komt op ons af, steekt zijn handje al uit om het te pakken en zegt: "De kleintjes moeten naar de andere kamer, hoor." Op precies het verkeerde toontje. Nou was onze dochter net de vorige week van de baby-kamer, waar ze zich ernstig verveelde, gepromoveerd naar de peuter-kamer, dus dit was tegen ons zere been.
"Zo, zo," zeg ik dan ook, "dan gaat dit autootje dus ook naar de andere kamer." Gebrul. En verbeeld ik het me of zie ik een triomfantelijke grijns bij mijn dochter?
Ja hoor eens, normaal ben ik de redelijkheid zelve, maar jongetjes die mijn dochter lastig vallen, moeten oppassen. En dat zal nog wel even zo blijven.