BERENHUIS

Het begon allemaal op een visite bij oma. Op de bank door een stapel oude Margrieten bladeren. Het tweede stukje taart was net doorgekomen, onder zwak protest. Morgen dan maar een extra rondje op de hometrainer. Al bladerend stuit ik op een doe-het-zelf-reportage van een berenpoppenhuis. Een bouwpakket dat je kunt bestellen en vervolgens zelf moet schilderen, in elkaar zetten en aankleden. De blote berenfamilie wordt er bij geleverd. Voor de reportage in Margriet is alles natuurlijk piekfijn in elkaar gezet, geschilderd, leuk aangekleed en ook nog eens professioneel gefotografeerd. Echt heel leuk. Zeker voor een handige knutselaar. Omdat de termijn waarop je moet bestellen al een paar maanden verlopen is, kan ik het verhaal veilig aan mijn zwangere echtgenote laten zien, denk ik.
"Kijk eens wat leuk."
Foutje. Mijn echtgenote verdient de kost als tv-producer en heeft dus van regelen en ritselen en het vinden van achteringangen en onmogelijke oplossingen haar beroep gemaakt. Dat de aanvraag-termijn verlopen is, zegt haar niets. Het lijkt haar stug als niet ergens in een magazijn een laatste exemplaar is blijven liggen. En volgens de beschrijving stelt de montage echt niets voor, dat moet zelf mij lukken. Met een paar goed gerichte telefoontjes...
Niet lang daarna wordt het pakket thuisbezorgd. Inclusief beren en duidelijke werkbeschrijving. Nog dezelfde week worden een paar potjes gif-vrije acrylverf aangeschaft. Zij was verantwoordelijk voor het aankleden van de berenfamilie en dat besteedt ze handig uit. Een lieve kennis doet dat voor haar, die kan toveren met restjes stof.
Het poppenhuis is nog niet af als de beren, keurig gekleed, terugkomen. Geen enkele zichzelf respecterende vader besteedt het schilderen en in elkaar knutselen van het poppenhuis voor zijn dochter uit. Zelfs een vader zoals ik, met twee linkerhanden niet.
Nu is het bijna Kerstmis. Wat zou het leuk zijn als onze dochter een berenpoppenhuis zou krijgen onder de kerstboom. Door pappa zelf in elkaar gezet. Haar eigen kleinkinderen zullen er later op zolder nog mee spelen.
Al bijna een jaar staart dat bouwpakket me aan. Stijf aangekleed zit de berenfamilie op de vensterbank op huisvesting te wachten. Mijn vrouw begint er al enige tijd nadrukkelijk niet meer over. En nu zijn de donkere avonden voor Kerstmis echt lang genoeg. De tuin is op orde. Er waren nog een paar klussen in huis te doen, maar ook dat is gebeurd.
Het aanbod op tv is groot, maar niet best. Ik heb toch alles over voor mijn oogappel? Wat houdt me tegen?
Achterin de garage vind ik een paar versteende verfkwasten. Die laat ik om te beginnen maar eens een weekje weken in een laagje wasbenzine.
Margriet wordt bedankt.