BERENPOPPENHUIS

Had ik al verteld dat het berenpoppenhuis uit de Margriet af was? Nou, het is af! Helemaal op eigen kracht, zonder hulp van buitenaf, geschilderd, geschroefd en in elkaar gezet. Alleen het gedeelte waar mijn echtgenote voor zou zorgen, de kleertjes voor de poppen, is uitbesteed. Daar had ze al snel een handige vriendin voor gevonden. Daarentegen heeft ze mij wel erg en voortdurend gestimuleerd in het overige werk. Alles is zorgvuldig geschuurd en in de verf gezet, met slechts hier en daar een druipertje of een uitlopertje, maar in zijn algemeenheid vrij netjes. In mooie frisse, primaire kleuren. Het heeft er lang niet ingezeten dat het er ooit van zou komen, met dat berenpoppenhuis. Het was een idee van Margriet en mijn echtgenote, die het bestelde, en eerlijk gezegd hadden we verwacht dat ze het wel vergeten zou zijn, dat ze er nooit meer op zou terugkomen. En zo nee, dat het inmiddels wel zou zijn kromgetrokken op zolder. Maar niks hoor, dit soort dingen vergeet mijn echtgenote niet, alles was kaarsrecht gebleven en paste nog mooi in elkaar, behalve natuurlijk waar verf in de weg zat. Achteraf, nu het af is, kan ik twee dingen constateren: het viel wel mee en dit berenpoppenhuis is gebouwd voor de eeuwigheid. Mijn zoon kan het zonder problemen gebruiken als opstapje voor de vensterbank.
Het doet me een beetje denken aan de zeepkist die mijn vader vroeger voor mij maakte. Mijn vader was minstens even handig als ik, maar stond in de familie niet speciaal bekend als een knutselaar. Zijn zelf behangen kamers hadden altijd wel een bobbeltje en een vouwtje. Maar opeens was hij er toch maar die zeepkist. Een stoer degelijk product, zonder enige franje, maar gebouwd voor de eeuwigheid, net als mijn berenpoppenhuis. Hij heeft me mijn hele jeugd niet meer in de steek gelaten. Ik heb er nog een lamp en een toeter opgezet, en hij is nog mee geweest op een defilé voor Koninginnedag. Dat zijn maar een paar dingen die ik me zo spontaan herinner. Wat er uiteindelijk van die zeepkist geworden is, weet ik niet, nu ik er over ga nadenken. Zeker uitgegroeid.
De vrees van mijn echtgenote dat onze dochter een poppenhuis ontgroeid zou zijn, tegen de tijd dat ik het werkstuk voltooid zou hebben, bleek ongegrond. Ze vond pappa's berenpoppenhuis heel erg mooi. Ze heeft er de hele middag dat ze hem kreeg en de volgende ochtend mee gespeeld. De berenfamilie heen en weer gerangschikt totdat ze uiteindelijk goed zaten. Toen hoefde ze het gezinnetje alleen nog maar 's avonds naar bed te doen. En dat hebben die beren inmiddels ook zelf begrepen, heb ik het idee, want ze kijkt er niet zoveel meer naar om. Dat snap ik goed en dat is ook geen probleem. Er is duplo, video en er zijn puzzels, er is zoveel voor zo'n kind. Hij staat hartstikke goed op haar kamertje. En zoals gezegd, haar broer heeft er een hele functionele toepassing voor. Heeft pappa toch maar mooi gemaakt.
Misschien maak ik er later wel een zeepkist van.