BEVOORRECHT

We zijn een bevoorrecht gezin.
'Dat geeft niet,' zou m'n moeder zeggen, 'als je het maar weet en als je er maar dankbaar voor bent.'
We weten het, we zijn er dankbaar voor en we genieten er dagelijks bijna ongegeneerd van. We vinden het nog steeds heel bijzonder dat onze dochter zo voorspoedig opgroeit, dat afgezien van wat kleinigheden, alles nog steeds heel goed gaat. We beschouwen onszelf bepaald niet als perfecte ouders, maar we doen natuurlijk wel ons best. We houden de vakliteratuur een beetje bij, luisteren soms wel en soms niet naar de oma's, proberen zelfs een beetje consequent te zijn in de opvoeding, voor zover je nu al kunt spreken van opvoeden maar vertrouwen vaak gewoon maar op ons instinct en hopen dat de rest goed komt door verschrikkelijke veel van haar te houden. Dus laat ik vooral niet suggereren dat er hier in huis geopereerd wordt volgens een vooropgezet masterplan. Veel, zo niet alles, komt aanwaaien; gewoon mazzel.
Bijvoorbeeld.
Het contract van mijn vrouw loopt een paar weken eerder af dan het zwangerschapsverlof eigenlijk zou mogen beginnen. Wij vinden dat ze die extra weekjes verdiend heeft. Ze is snel na de bevalling begonnen met werken en vindt nog steeds dat ze veel gemist heeft van onze dochter. Nu, met een dikke buik van nummer twee, wil ze de schade inhalen. En het wordt niet met zoveel woorden gezegd, maar ik ben daar niet speciaal bij nodig; ze willen gewoon een tijdje meiden onder elkaar.
Natuurlijk ben ik beledigd, maar niet heel erg. Ik heb een onvergetelijk jaar gehad met mijn dochter en ik had dat voor geen geld willen missen. Maar soms, na een hele dag poepluiers en gedrein, had ik ook wel eens het idee dat de wereld een beetje aan me voorbij dreigde te gaan. Dus als zich een klus voor langere tijd aandient, accepteer ik die, na uitvoerig familieberaad. Wat een luxe situatie: mijn vrouw kan zich op haar dooie akkertje voorbereiden op een nieuwe bevalling, onze dochter heeft mamma nog een tijdje helemaal voor zich alleen, en ik kan mijn banden met de buitenwereld aanhalen. Welk ander gezin heeft het zo voor het kiezen?
Maar het valt me zwaar. Ik mis haar al voordat ik bij ons de straat uit ben. Ik heb met opzet geen lijst met instructies willen achterlaten, maar ik twijfel de hele dag of ik dat toch niet beter wel had kunnen doen. Ik bel natuurlijk niet om te vragen hoe het gaat, zij belt natuurlijk niet om te zeggen dat alles goed gaat. Gelukkig werk ik voorlopig parttime.
Ruim voor de avondspits ben ik thuis, een file zou ik deze eerste dag niet hebben kunnen verdragen. Ben ik teleurgesteld dat ze me niet nodig gehad hebben, verongelijkt dat ze niet even gebeld heeft, jaloers omdat ze blijkbaar een heel gezellige dag hebben gehad met z'n tweeën? Natuurlijk verman ik me op tijd. Als ik ze gezellig op de bank zie zitten, samen een boekje aan het lezen, weet ik wat ik ben en hoe ik me voel: bevoorrecht.