Een blogbericht

De dag er vóór probeerde ik zo onzichtbaar mogelijk te zijn, op de dag zelf was ik meestal gewoon niet thuis. Als ze terugkwamen, lag ik vaak al in bed en de volgende dag weer vroeg op en vlug de deur uit. Ouderavonden. Mijn ouders gingen altijd samen. Over het algemeen kon ik wel voorspellen wat ze zo ongeveer te horen kregen, maar ik keek wel uit dat ik dat ook daadwerkelijk hardop deed. Dan kreeg ik ook nog gedonder als voorafje. Want gedonder kwam er meestal achteraf toch wel van, moet ik toegeven. Gedonder over rapporten, over een van mijn buitenschoolse acties, over een belangwekkend artikel van mij in het schoolblad. Omdat ze goed zochten, vonden ze altijd wel wat. Het beste liep het nog af als ze niets nieuws hadden gehoord. 'Weer het oude liedje,' zei mijn vader dan en haalde zijn schouders op. Het ergste was als er wel nieuws was, dat was zelden goed nieuws. Huisarrest, zakgeldkorting, discoverbod. Inmiddels is natuurlijk al lang duidelijk dat ik dan misschien een lastige en vermoeiende puberteit heb gehad, maar dat ik toch ook grotendeels niet begrepen ben.
Niet voor niets heb ik me heilig voorgenomen om mijn kinderen altijd te begrijpen, ook al zijn ze in de puberteit.
Overigens laat mijn moeder tot op de dag van vandaag geen gelegenheid onbenut om openlijk te verklaren dat het allemaal nog goed is gekomen.
Ze bestaan nog steeds, die ouderavonden, ook al heten ze tegenwoordig anders. En omdat onze dochter op de basisschool zit , groep 1, moeten wij er ook aan geloven.
Ik maak me geen zorgen. Ze heeft, denk ik, een paar zware weken gehad, de eerste weken op de grote school. Ze was wel een heel klein meisje in een grote klas. Stil en geconcentreerd liep ze 's morgens mee. Ze wilde het allemaal goed doen en ook nog zorgen dat pappa het allemaal goed deed, met de jas, met juf een handje geven. We zijn allemaal heel flink geweest, ook al hadden we verdriet toen er de eerste dag niemand met haar wilde spelen en ook al maakten we ons zorgen als ze niet wilde vertellen en witjes en moe was. Maar al snel kwamen de vriendinnetjes bij ons spelen en kwamen tegelijk de verhalen, eerst tegen haar broer en toen ook tegen ons. En toen werden er bij het wegbrengen in de ochtend al geintjes gemaakt tegen andere kinderen, en begon ze namen te kennen en te noemen.
Ik maak me geen zorgen, want ik heb juf al een handje gegeven en ik ben naar de voorlichtingsavond geweest, waar ze heeft uitgelegd hoe het dit jaar in zijn werk zal gaan. Ik heb de klassenmoeders gezien, de vervangjuf en al die andere ouders, die zich net zo veel zorgen maken als ik.
Morgen hebben we ons eerste 10-minuten gesprek, zo heet dat tegenwoordig. Mijn vrouw en ik gaan natuurlijk samen. Ik ben misschien een beetje zenuwachtig, misschien zelfs erg zenuwachtig, maar ik heb er alle vertrouwen in.