BRANDWEER

Maar goed dat onze zoon die school nog eens dunnetjes over doet. Precies een jaar na zijn zus beleeft hij het allemaal weer precies hetzelfde en zo kunnen wij ouders alsnog meemaken wat ons de eerste keer bij haar allemaal te snel ging. Krijgen we een tweede kans.
En dan was het nog een gelukje dat ik vandaag wat later van huis vertrok dan anders. De eerste paar telefoontjes van huis uit gedaan. Anders had ik het weer gemist. Toen ik namelijk, later dan anders, langs het schoolpleintje reed, zag ik dat de hele school was uitgelopen. In keurige rijen stonden de klassen met de ruggen tegen de gymzaal, op het schoolplein, gezichten naar de school. De kleinsten, waaronder de rij met daarin onze Simon, stonden helemaal te trappelen van de opwinding. Op straat
twee enorme brandweerauto's. Echte brandweerauto's. Grote mannen rond die wagens in zwarte bluswaterpakken en met indrukwekkende helmen. Hadden ze toch maar weer leuk geregeld van school voor de kinderen. Heel wat leuker dan een lesje van het bord in de klas. Jammer dat ik voor m'n goed fatsoen niet langer langs de kant van de weg kon blijven staan.
Waarom vertelt niemand mij dat? Als ik even namens mezelf en als vader spreek, ik had dit best wel willen begeleiden in het kader van een ouderparticipatieproject. Ik fietste vroeger als kind al achter de brandweer aan.
'Simon wil later brandweerman worden,' deelt mijn dierbare echtgenote 's avonds mee.
'Die jongen heeft de hele dag tegen twee enorme brandweerauto's aan zitten kijken, dus dat lijkt me logisch,' zeg ik. 'Wist jij trouwens dat de brandweer naar school kwam?'
'Ja.'
'Dat moet je me toch vertellen.'
'Helemaal vergeten.'
'Het was een oefening,' zegt de jongen, die goed heeft opgelet en dus een nieuw woord heeft geleerd.
'Waarom vertel je dat pappa niet?'
'Ja maar pappa ik wil brandweerman worden.'
'Ja,' doet zijn een duit in het zakje, 'het was een oefening.' En tegelijkertijd zie ik dat haar iets te binnen schiet. 'Net als vorig jaar.'
'Ja precies!' stuif ik op. 'Vorig jaar had jij ook een heel verhaal van rook in de klas en de auto van de brandweer die zo'n lawaai maakte.'
'Ja pappa. Dat was ook een oefening.' Alsof ze wil zeggen dat ze toen niet op het woord kon komen.
'Dat snap ik nu ook wel dat dat een oefening was. Maar toen niet! Toen dacht pappa en alle lezeressen van Margriet dat het misschien echt was.'
Ik ben vorig jaar tenslotte nog vergeten om het na te vragen bij de juf.
'Daar heeft pappa zich toen grote zorgen over gemaakt.'
Maar dit jaar had er dus weer geen haan naar gekraaid en had niemand mij iets verteld als ik niet toevallig later langs was gereden.
'Waarom vertelt niemand pappa iets?'
'Ja pappa, nee pappa,' zegt mijn dochter lief, maar ik zie aan haar gezicht dat ze ook niet altijd precies begrijpt waar pappa zich zo druk om maakt.