BRUTAAL

Het was even weg, of we hebben misschien een tijdje niet zo goed opgelet, maar het is in alle hevigheid terug: mijn zoon het ongeleide projectiel. Die doet eerst, denkt later. Staat bijvoorbeeld in de kamer en opeens gaat toch de televisie aan, hoewel dat strikt verboden is.

Gaat een stoeltje halen omdat hij aan de bloemen wil ruiken in de hoge vaas op het wankele tafeltje.

Of er is een deur geverfd en je staat net uit te leggen dat daar niemand aan mag komen, maar dan heeft de jongen er al zijn vlakke hand op gelegd.

'Sorry pappa, sorry, sorry.'

Het was zo'n mooie maquette, van het nieuw te bouwen winkelcentrum, totdat hij het dak vastpakte.

'Sorry pappa, sorry, sorry.'

'Nergens aankomen, jongetje, eerst nadenken en handen in de zakken.'

'Ja pappa, sorry pappa.'

Wij hebben in de supermarkt nog nooit zo'n grote stapel blikjes van dichtbij durven bekijken. Wij blijven tenminste twee gangpaden uit de buurt omdat we weten dat deze jongen juist in het onderste blikje geïnteresseerd is.

'Er is weer eens geen land met hem te bezeilen,' verzucht mijn vrouw als ze uit de stad terugkomen. 'Meneer doet precies waar hij zelf zin in heeft. Zegt 'ja mamma', denkt 'doe het toch' en doet vervolgens 'nee mamma'. Je bent een brutaal ventje.'

'Jij bent zelf...' begint het onderwerp van gesprek, maar een dreigende blik legt hem het zwijgen op. Hij weet meestal wel wanneer het randje bereikt is. Hij trekt zich onopvallend terug uit de frontlinie. Ongetwijfeld kijken of hij zijn zus ergens mee van de wal in het schip kan helpen.

'Bij de bank heb ik hem op een gegeven moment gewoon achter de televisie gezet, kon ik heel even ongestoord praten.'

'Hebben ze daar een televisie dan?' vraag ik argeloos terwijl ik probeer me het nieuwe gebouw van de bank voor de geest te halen. Het is tegenwoordig niet meer zo dat de bank verlangt dat klanten hun kinderen voor aan het gebouw vastbinden, maar kindvriendelijk is toch anders. Of zijn de ballenbak en het kinderhoekje met tekenfilms me ontgaan?

'Verschillende,' legt mijn echtgenote geduldig uit. 'Op de meeste zijn de aandelenkoersen te zien of Teletekst. En er draait voortdurend het bedrijfsjournaal van de bank. Maar daar is voor die kinderen natuurlijk niets aan. Dus toen heb ik op een van die televisies Cartoon Network opgezocht en hem daarachter neergepoot. Dat werkt in de supermarkt ook altijd prima.'

Natuurlijk is het dan wel zo dat die televisie in de supermarkt er speciaal voor dit doel is neergezet terwijl die in de bank wellicht meer bedoeld is om de klanten zakelijk te informeren. En dan is het vast niet de bedoeling dat andere klanten daar hun favoriete zenders gaan opzoeken. Al dan niet om de kinderen rustig te houden.

'Zou je denken?' kan mijn echtgenote zich haast niet voorstellen. 'Nou dan hadden ze er wat van moeten zeggen.'

En dat is dan natuurlijk ook weer waar.

Maar soms vraag ik me wel eens af van wie mijn zoon het zou hebben.