DE EERSTE ZIN

'Nee hij mag niet in de stoel van mij om macaroni te eten.'

De eerste echte zin is een mijlpaal, net als leren zitten, kruipen en de eerste stapjes. Onze dochter heeft zojuist die van haar uitgesproken en misschien hadden wij ons er toch wat meer van voorgesteld. Qua mijlpaal. Hij is daarentegen wel uit het leven gegrepen, die zin en hij geeft wel een mooi beeld van hoe het er bij ons momenteel aan toe gaat.

U moet zich voorstellen: een gewone zondagochtend waarop aanvankelijk niets aan de hand was. Ze zijn allebei zoet aan het spelen, hij met een rammel-ding in zijn zitje, zij met duplo op het parket. Pappa draait een nieuw cd tot vervelens toe. Straks als mamma terug is, gaan we misschien ergens op visite of naar de kinderboerderij. Of we blijven thuis in de tuin prutsen, de auto wassen. Mamma is naar fitness. Bij ons mag je op zondag kiezen als je geen 'dienst' hebt: tijd aan je zelf. Zij gaat naar fitness.

Denk niet te licht over zo'n zondag. Daar ben je als ouders druk voor in de weer, om het een beetje harmonieus te laten verlopen. Ieder op tijd z'n natje en droogje. De aandacht goed gedoseerd, 'leuk samen doen' zoveel mogelijk gestimuleerd.

Op het eind van die dag, nota bene vlak voor het eten, als de hele dag alles goed is gegaan, denk je je dan een grapje te kunnen veroorloven. De zoon, die nog helemaal niet kan zitten, mag even in de kinderstoel zitten, trots rondkijken. Onmiddellijk moet zijn zus ingrijpen, met de zin. Het is geen mooie zin, maar hij is duidelijk. Hij mag niks, alles is van haar, zeker de stoel waarin zij altijd zit te eten en ze eet deze week alleen macaroni.

Met de verdeling van spullen hebben we duidelijk moeite, dat moeten we toegeven. Wij ouders mogen dan wel weten wie wat heeft gegeven bij gelegenheid van wiens geboorte of verjaardag, de kinderen kunnen dat absoluut niet uit elkaar houden en wat hun betreft is alles van de sterkste. Mijn vrouw en ik zijn erg halfslachtig. De autootjes die we bij elkaar gespaard hebben van de benzinezegeltjes, zijn eigenlijk voor onze zoon. Maar omdat we toch wel wisten dat de dochter ze zou inpikken, hebben we de hele serie dubbel gespaard, zodat we hem te zijner tijd met splinternieuwe exemplaren kunnen verrassen. En verder zeggen we zo nu en dan: ‘Je broer mag ook wat.'

Echt een hoofdstuk uit het theorieboek dat we nog eens moeten doornemen. En dat van die macaroni, daar zijn we opvoedkundig gezien ook al niet bijzonder trots op. Dat is een compromis van de ergste soort, waar ze je als ouders in alle boeken voor waarschuwen: zij wil wel eten als het maar macaroni is en ze krijgt dus al drie dagen macaroni.

Nee, het is geen zin om te onthouden, de eerste zin van onze dochter.