DE VERRASSING

Nee, op de man af gevraagd, heb ik eigenlijk geen idee wat ik zou willen hebben voor mijn verjaardag. Als je al zo vaak jarig bent geweest als ik, heb je eigenlijk alles al een keer gekregen. Sterker nog, als ik eens kritisch door het huis loop, kan ik zo een aantal dingen aanwijzen die ik nooit had hoeven hebben als ik niet jarig was geweest. Niettemin leuk om te krijgen, hartelijk dank. Daar komt nog bij dat op mijn verjaardag Sinterklaas en Kerstmis nog vers in het geheugen liggen en toen was het ook al moeilijk. Bovendien hebben mijn echtgenote en ik, maar mijn echtgenote eerlijk gezegd meer dan ik, helemaal geen verjaardag nodig om elkaar cadeautjes te geven. Dat maakt het er niet makkelijker op. Ik kan haar niet helpen, hoewel ik alle begrip kan opbrengen voor het probleem, want over een paar maanden heb ik hetzelfde met haar verjaardag. Waarschijnlijk hebben mijn collega's haar ook al gebeld, die kunnen het ook niet meer verzinnen. En waarschijnlijk heeft zij haar beste idee aan hen weggegeven, dat doe ik namelijk ook als die van haar voor haar bellen. Als het aan ons gelegen had, zouden we nu zo langzamerhand het stadium bereikt hebben dat het allemaal niet meer zo hoeft. Een mooie bos bloemen, een extra dikke kus en een intiem dinertje met z'n tweeën, mooier hoeft niet en kan niet.
Maar we zijn tegenwoordig een gezin en dus worden alle verjaardagen stevig gevierd. Mijn zoon heeft al een cadeautje voor pappa, samen met mamma gekocht.
'Wat is het dan, jongen, pappa is heel erg nieuwsgierig?'
'Wat is het ook weer mamma?'
'Dat mag je toch niet verklappen, dan is het toch geen verrassing meer.'
'O. Het is een verrassing voor jou pappa.' Plotseling zie ik iets doorbreken op zijn gezicht, hij herinnert zich weer wat het is. Helaas kent mijn echtgenote haar pappenheimers ook en ze grijpt in voordat hij doorslaat.
Mijn dochter gaat vanmiddag winkelen met mamma, maar ik weet nu al dat daar weinig eer aan te behalen valt, die kan echt wel een geheimpje bewaren. Tenminste als ik niet te hard doorvraag. Ik moet beloven om de jongen ondertussen niet de duimschroeven aan te draaien en dat beloof ik ook.
Maar ja, als hij uit eigen beweging wil vertellen….
'Kom eens bij pappa op de bank zitten, jongen…'
'Pappa weet jij wat de verrassing is?'
'Geen idee, knul,' zeg ik zo neutraal mogelijk. Tevergeefs. Hij is het weer vergeten. Ik zie aan het fronsje op zijn voorhoofd dat hij heel hard nadenkt, maar hij weet het niet meer.
Op de feestdag zelf weet hij het nog niet. Nadat er voor dag en dauw luidkeels en knap vals 'lang-zal-ie-leven' in mijn oren gebruld is, mag hij als eerste zijn cadeau voor mij uitpakken. Hij knapt bijna van nieuwsgierigheid.
'O ja, een cowboy-riem.' Hoe kon hij het vergeten.
Ook de after shave van mijn dochter komt heel erg van pas.
'Maar pappa, er zijn geen slingers en balommen.'
'O?'
'Nee,' haast mamma zich, 'dat is alleen voor kindjes.'
'O!'