DIPLOMA

Het regent bij ons de laatste tijd diploma's en onderscheidingen. Officiële en officieuze. Zelf heb ik laatst nog het Fietsdiploma A aan mijn dochter uitgereikt. Dat diploma wordt internationaal niet overal erkend, maar ik vind dat je daar recht op hebt als je min of meer veilig naar de stad kunt fietsen met je vader en moeder en weer terug. Diploma B ligt in het verschiet als ze links-rechts-links kan kijken en zelf kan beslissen om over te steken en daarbij naar ons toe zoveel vertrouwen wekt dat we haar niet automatisch in de kraag grijpen om te helpen.

Van zwemschool hebben ze allebei een eend-insigne gekregen. Daar had ik ook nog nooit van gehoord, maar 'dat is dat je door een gat kan zwemmen,' legt mijn zoon uit. De volgende stap is nu het kikker-insigne. Ik ben nu even vergeten waar dat precies voor is, en de kinderen liggen te slapen, dus die kan ik het niet vragen, maar ik kan me voorstellen dat dat voor van de duikplank springen is. Nou juich ik natuurlijk plichtsgetrouw elk insigne van harte toe, maar ik zie ook om me heen dat de eerste zwemdiploma's links en rechts als rijpe appels uit de boom vallen. Mijn vrouw en ik durven niet eens te vragen wanneer het verlossende examen voor die van ons zal plaatsvinden. Voorlopig klampen wij ons vast aan het vooruitzicht op het kikker-insigne.

Maar het is toch allemaal een beetje nep vergeleken met het diploma waar de dochter vandaag mee thuis kwam. Om te beginnen was het duidelijk ondertekend door juf zelf. Officiëler kan dus niet. Verder viel de aparte vorm van het diploma op. Het was een schoen van papier, met een echte veter er in. En die veter was correct gestrikt. We hebben het hier dus over haar strikdiploma. Gek eigenlijk dat het diploma zelf als het ware het bewijs van het kunstje is. Zoiets als een zwemdiploma met een zwembroekje. Als klap op de vuurpijl had juf een van haar felbegeerde prestatie-stickers op het diploma geplakt. Een diploma waar wij als gezin lang en hard voor hebben moeten trainen. Onder vaak hele moeilijke omstandigheden. Want wij leven wel in een schoenveterloos tijdperk. Kijk maar eens in de etalage van een kinderschoenwinkel, allemaal klittenband. Bij ons thuis ben ik de enige die nog een paar schoenen met veters heeft. Ik heb heel wat stevige knopen uit die veters moeten peuteren, maar ik heb het graag gedaan voor mijn dochter. Blij dat ik een bijdrage kon leveren, want het strikken zelf kreeg ik toch niet goed uitgelegd, vanwege dat jarenlang ingesleten automatisme, dat heb ik aan juf moeten overlaten. Vandaar natuurlijk ook die pontificale handtekening.

Dat doet me er aan denken dat we de zoon nog moeten bedanken voor zijn bijdrage in dit succes en hem tegelijkertijd duidelijk moeten maken dat de training op een laag pitje staat en dat hij dus niet meer steeds mijn veters hoeft los te maken, zogenaamd om zijn zus te helpen.