DRAMA

Van hun vaste plek in de woonkamer zijn Samsam verplaatst naar de keukentafel. In de woonkamer staan ze veilig en onbereikbaar, maar goed zichtbaar opgesteld. Via de eettafel kan ons kroost daar de dagelijkse voedering van nabij volgen. Eerst krijgen onze goudvissen te eten en daarna onze kinderen. Dat heeft geen reden, zeker geen opvoedkundige, dat is gewoon zo gegroeid. Dat hun woonkom nu op de keukentafel staat heeft wel degelijk een bedoeling. Een opvoedkundige zelfs. Ze moeten verschoond en dat is, besliste mijn echtgenote bij aanschaf, mannenwerk. Maar ze wil dat soort dingen niet steeds hoeven vragen, dus als wij de vissen plotseling op de keukentafel vinden, weten we dat ons niks gevraagd is, maar dat er wel iets van ons verwacht wordt. De vissen staan zelden langer dan een week op de keukentafel voordat ze verschoond worden. Zulke dingen worden bij ons snel tot ritueel verheven, want laten we eerlijk zijn, zo gek veel gebeurt er nou ook weer niet in een alledaags gezin als dat van ons. Dus mijn dochter op een stoel aan de ene kant en mijn zoon in zijn stoel aan de andere kant van de gootsteen waar het hele evenement zal plaatsvinden. Zij becommentarieert elke stap als een volleerd verslaggever. De verhuizing van Samsam naar hun tijdelijke verblijfplaats, de maatbeker; het wassen van het huis, het poetsen van de witte steentjes, het plukken van de takjes groen en tenslotte de herinrichting van de kom. Om het voor haar broer ook een beetje spannend te houden zetten we de maatbeker met Samsam tijdens de hele operatie maar net buiten bereik van zijn graaiende handjes. Zoals gezegd, eigenlijk een klusje van niks, maar wij vinden het toch heel genoeglijk. Waarom we dat dan nooit eens uit onszelf kunnen doen, vraagt mijn echtgenote zich af.

Tenslotte water in de kom, niet te warm, niet te koud, en dan kunnen de visjes weer terug verhuizen. Honderd keer gaat het goed, vandaag gaat het mis. De kleinste van de twee, sam, springt zo uit het theezeefje, waarmee hij van maatbeker naar kom vervoerd wordt, de gootsteen in en verdwijnt door de afvoer. Paniek! 'Daar gaat-ie,' gilt mijn dochter, 'daaag,' zwaait mijn zoon. Met een ongekende tegenwoordigheid van geest houdt het hoofd van dit gezin in deze stresssituatie het hoofd koel. Een steelpannetje gegraaid en onder de afvoer gehouden, zwanenhals losgedraaid en warempel, daar ligt hij tussen het prut en hij leeft nog.

'Daar is-ie weer,' constateert dochterlief opgewekt. 'Daaag,' zwaait haar broer als we kleine sam onder de kraan hebben afgespoeld en bij grote Sam in de kom hebben terug gedaan. De vis lijk het drama overleefd te hebben en zwemt weer lustig rond. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. 'Pappa is een held.' zeg ik dus zelf maar, je redt niet elke dag een leven tenslotte.

'Wat maken jullie weer een rommel,' vindt mijn echtgenote die op dat moment de keuken binnenkomt.