DRIE JAAR

Moe maar voldaan zitten we op de bank, mijn echtgenote en ik. Zij met haar gedachten nog helemaal bij het ellenlange boodschappenlijstje in haar hand, ik nog een beetje duizelig van het opblazen van een paar dozijn ballonnen. Morgen wordt onze dochter drie en dat is niet niks. Wij denken om een of andere reden dat dit de eerste verjaardag is die ze bewust meemaakt en die ze zich later dus ook als zodanig zal herinneren. We willen er voor haar en natuurlijk ook voor onszelf een geweldige dag van maken. Met het versieren van de kamers en haar stoel heeft dit gezin al zoiets als een traditie ontwikkeld. Zij haalt de slingers van zolder en begint vast met ophangen 'omdat het anders morgen nog niet klaar is'. Als ik dat overneem en overdoe, begint ze aan de ballonnen. Als alles hangt, is die ene ballon die zij heeft opgeblazen duidelijk te herkennen aan zijn omvang: hoewel ze haar ogen dicht doet tijdens het blazen, durft ze nooit zover te gaan dat een knal tot de reële mogelijkheden behoort. Maar ieder z'n eigen kwaliteiten: het zal de gasten morgen aan niets ontbreken, al zouden ze allemaal blijven eten en slapen. Het is toch weer een flinke lijst met mensen geworden die we er graag bij willen hebben. Eigenlijk heeft alleen Sinterklaas het laten afweten. Elma had hem uitgenodigd omdat ze ook op zijn verjaardag was geweest, maar de oude heer vond het toch wat bezwaarlijk zo midden in het jaar.

Zekerheidshalve een laatste controle. Slingers en ballonnen hangen op broertjes-vriendelijke hoogte, witte wijn, bier en Fristi staan nu al koud en de fiets, hèt cadeau, staat te blinken bij haar stoel.

'Zit er wel een bel op?' vraagt de zus, tante, die nog even belt voor de voorpret en om te overleggen over een cadeautje. Natuurlijk zit er een bel op. Ik herinner me net zo goed als zij het verhaal van de step die zij ooit kreeg voor haar verjaardag. 'Autoped' zeiden wij trouwens tegen dat ding. Er mankeerde niets aan die step, dat kon je rustig aan mijn vader overlaten. Er zat een rem op en zo'n wegklapbaar zitje over het achterwiel. 'Een prima autoped,' concludeerde mijn dolgelukkige zus dan ook, 'alleen een beetje jammer dat er geen bel op zit.' Nog voordat de eerste tantes op vlaai-visite kwamen, was mijn vader naar de plaatselijke rijwielhandel geweest om die bel alsnog aan te schaffen.

Wij hebben niets aan het toeval overgelaten en dat blijkt de volgende ochtend. Ze is verjaardag-vroeg wakker, weet niet hoe ze moet kijken als we haar toezingen, is even stil van de fiets en vindt de taart met drie kaarsjes en een Winnie The Pooh van marsepein zo prachtig dat we hem nog niet mogen aansnijden.

Alleen een beetje jammer dat het hele huis zo mooi versierd is, behalve haar kamertje, 'maar dat kan mamma straks nog even doen.'