EEN HEEL GEZIN

We hebben de dochter er meteen bijgehaald. Maar na de euforie van de voorspoedige bevalling, was de kennismaking tussen broer en zus een beetje een anti-climax. Vanaf mijn arm keek ze de wieg in. Toen moest ze nog eens goed kijken, alsof ze haar ogen niet kon geloven en vervolgens schoot ze in de lach. Dat was inderdaad wel grappig, maar mocht ze nu weer naar beneden? Ze was aan het opruimen met de oppas. Onze dochter is gek op poetsen en vegen, voor zolang het duurt.

We zijn opeens een heus gezin. Het is niet meer: 'wie neemt het kind,' maar voortaan: 'wie neemt welk kind?' Van sommige dingen moeten we een tweede exemplaar kopen omdat zij er nog niet uitgegroeid is, van andere krijgt hij zijn eigen exemplaar omdat hij niet alleen maar afdankertjes hoeft. Dat hebben we hem al beloofd voordat hij geboren was. En sommige spullen draagt hij natuurlijk ook gewoon af; we zijn wel goed, maar niet gek.

De achterbank van de auto is vol als we straks op stap gaan, maar voorlopig gaan we natuurlijk nog niet. Zo makkelijk als we onze dochter nog geen week geleden oppakten om ergens naar toe te gaan, zo ingewikkeld lijkt het ons nu om dit hele gezin te verplaatsen. Eerst maar weer eens op orde en tot rust komen. Eerst maar eens zien dat we de kraamverzorgster met goed fatsoen kwijtraken. We hebben gehoord dat er in dat beroep regelrechte parels rondlopen, en we willen dat ook best geloven, maar wij treffen het weer niet. En het zal ook best aan ons liggen, maar, om een voorbeeld te noemen, wij vinden een duizend-dingen-vaatdoekje nou eenmaal niet geschikt om dochters mondje af te vegen. Het kind zelf trouwens ook niet.

Dus mopperen we veel onder elkaar, gezellig bij mamma op bed, met onze zoon in de wieg aan het voeteneind. Die hoort er al helemaal bij en moppert gezellig mee, hoewel hij natuurlijk geen idee heeft waar wij het over hebben. Dat we ons er op verheugen dat we straks weer het huis voor ons zelf hebben, dat alles weer bij het oude is…

Ho, stop! Mag onze zoon éven de aandacht?

Mag hij er misschien op wijzen dat alles nooit meer hetzelfde wordt omdat hij er voortaan bij is? Dat hij verwacht juist een ernstige aanval van buikkrampjes te krijgen als die kraamverzorgster net uitgezwaaid is, zodat we weer vrolijk in paniek raken omdat er niemand is bij wie we te rade kunnen gaan? Dat hij er vast op rekent dat er met hem ook hele nachten wordt rondgelopen om hem te troosten?

Moet hij soms demonstreren dat hij zonder problemen nog een paar decibel extra produceert tegen nacht-voedingstijd, zodat zijn zus wakker schrikt en de nachtelijke chaos compleet is?

Pappa en mamma mogen zichzelf dan als ervaren ouders beschouwen, deze jongen begint net en moet alles nog leren.

Nee, we beginnen helemaal van voren af aan.