EEN NIEUWE FASE

Ze hebben er een geweldig feest van gemaakt, van haar laatste dag op de crèche. Mijn echtgenote in eendrachtige samenwerking met Bianca en Chantal, de leidsters. Ikzelf heb niet veel voor mijn dochter kunnen betekenen op deze gedenkwaardige dag. 's Ochtends breng ik haar weg, zoals altijd, want het eigenlijke feest begint pas later op de dag en dan zal mijn vrouw acte de présence geven. 's Avonds zal ik een minutieus verslag krijgen van het hele evenement op de rand van haar bed. Tussendoor loop ik met mijn ziel onder de arm verplichtingen te hebben. Ik vind geen gehoor als ik met een beetje sentimenteel gevoel vanuit de auto naar huis bel, als ik haar heb afgezet. Mijn echtgenote is blijkbaar de laatste boodschappen aan het doen. Het is toch niet niks, vind ik, de overstap van crèche naar basisschool. Toch de afsluiting van een fase. 'Wel een beetje jammer,' vindt mijn dochter zelf ook, dat het de laatste dag is met haar vriendjes, hoezeer ze zich overigens ook op het feestje verheugt. Wekenlang hebben die twee zich op deze dag voorbereid. Mijn vrouw heeft nachtenlang zitten zwoegen op vingerpoppetjes van stof en vilt. Ze zijn werkelijk schattig geworden. Voor elk kindje een. Onze dochter wijst aan welk poppetje voor welk kindje en het leukste voor zichzelf. Zo is ze dan ook wel weer. Wat betreft de traktatie, zijn ze het uiteindelijk eens geworden over chocolade donuts. De poppetjes kunnen precies in het rondje. Omdat ons prinsesje het leuk zou vinden als ze daadwerkelijk werd uitgezwaaid, is er voor elk kind bovendien een rood-wit-blauw vlaggetje. Natuurlijk is er een feestjurk speciaal voor de gelegenheid. Werkelijk niets is aan het toeval overgelaten. Aan de muur van de crèche hing een aftel-agenda, van hoeveel daagjes nog. Elke dag mocht ze een plaatje wegkleuren. Tot vandaag, de grote dag.

Ze hebben heel lang in de kring gezeten en zij mocht zeggen welk boekje er gelezen zou worden. Ze hebben muziek gemaakt en gezongen. Ze kreeg een grote strik van crêpepapier en die hebben ze allemaal erg bewonderd. Ze heeft van iedereen een kusje gekregen en van Bianca en Chantal een groot boek waarin alle werkjes geplakt zijn die ze in haar crèche-tijd heeft gemaakt. Vanzelfsprekend had mamma ook wat voor Bianca en Chantal gekocht, want die zijn wel erg lief voor haar geweest en we vinden allemaal dat we het slechter hadden kunnen treffen. En toen hebben ze haar uitgezwaaid.

Ik ben op tijd thuis om op de rand van het bed het boek met de werkjes twee keer zorgvuldig en langzaam met haar door te nemen. De crèche-geschiedenis van mijn dochter in vingerpaint, plakpapier en kleurpotlood. We zuchten allebei eens diep voordat ze gaat slapen.

'Ging het een beetje,' vraag ik meelevend aan mijn echtgenote als ik beneden kom.

'Ja hoor,' doet die quasi nonchalant. 'Niks om sentimenteel over te doen. Gewoon een nieuwe fase.'

Maar dan toch: 'Had je nou niet een beetje vroeger thuis kunnen komen?'