EEN OP EEN

Terwijl we op zondag meestal samen leuke dingen doen, splitsen we ons op zaterdag tegenwoordig vaak op. In wisselende combinaties. Dat heeft een praktische oorzaak hoewel mijn vrouw er ook graag een pedagogische verklaring voor mag geven. Zij vindt dat de kinderen soms ook ongedeelde aandacht moeten krijgen. Voor mij weegt het zwaarder dat ze per stuk wat makkelijker te hanteren zijn als er dingen gedaan moeten worden. Supermarkt-bezoek met een kind bijvoorbeeld, is een uitstapje, met twee is het een bezoeking. Wij hebben het wel gedaan hoor, maar we werden prompt terug gestuurd omdat we de helft vergeten waren in onze aandacht voor discipline en de andere helft plat gedrukt was in de strijd om de mooiste zitplaats in het winkelwagentje.
Vandaag heeft het lot mamma en onze zoon aan elkaar gekoppeld, ze zijn met z'n tweeën de stad in en we verwachten hen voorlopig niet terug. O heerlijke rust! Een stukje krant lezen zonder dat hij steeds uit je handen wordt gemept, een puzzeltje leggen zonder dat de stukken je om de oren vliegen. Een goed gesprek misschien. Of niet, want mijn dochter en ik kunnen een hele middag bij elkaar zitten terwijl we nauwelijks een woord wisselen. Echtgenote en zoon kunnen zich daarbij absoluut niets voorstellen.
Zij is verdiept in een nieuwe puzzel van Sesamstraat en het is zo kalm dat ik stoutmoedig aan de zaterdagbijlage begin.
'Hij is bloot en dat mag helemaal niet in de wereld.' Mijn dochter heeft de puzzel bijna af en ze ziet nu wat het moet voorstellen. Inderdaad voor deze tijd van het jaar een erg bloot plaatje: Ernie in een zwemband in het zwembad. Ik ben er van overtuigd dat hij ook een zwembroek aanheeft, maar dat kunnen we niet zien door de zwemband. Toch denk ik niet dat de makers van Sesamstraat zo maar een blote Ernie op een puzzel zetten. Maar zelfs al zou Ernie bloot zijn, dat is het toch niets voor mijn dochter om zich daar over op te winden. Wat kan ons dat schelen? Ik kan haar opmerking dan ook niet plaatsen.
'Och…,' zeg ik een beetje vrijblijvend, om tijd te winnen en omdat ik nog niet helemaal kan kiezen tussen de krant of een stukje opvoeden.
'Nee pappa,' zegt ze vastberaden, 'als het niet warm is, dan mag dat niet.'
'O,' zeg ik, want ik begin er niet aan. Ik ga geen gesprek uit de weg en van de bloemetjes en de bijtjes zullen die van mij niet uit de boekjes lezen, maar ik hoef een kind van amper drie toch niet uit te gaan leggen wanneer bloot wel en niet kan. Aan de andere kant, als ze ergens mee zit, moet ze altijd bij haar vader terecht kunnen. Hoe komt ze trouwens aan dit soort dingen, van wie hoort ze zo iets. Zoals ik al zeg, ik ga geen gesprek uit de weg en ik schuif al aan bij het kindertafeltje.
'Zo,' zegt ze, terwijl ze het laatste stukje puzzel aanlegt. Het waait al weer over.
'Is-ie af?' informeer ik belangstellend.
'Ja, Klaas is Kees.'