ERG EN HEEL ERG

Vriend Daan moet natuurlijk niet denken dat hij deze rubriek kan overnemen. Het staat inmiddels vrijwel vast dat mijn dochter en hij later trouwen, of tenminste stevige verkering krijgen, maar voor het zo ver is, moeten ze allebei nog maar wat van hun vrijheid genieten. Toch is er weer wat gebeurd dat in de krant moet.
Onze dochter heeft vanochtend haar eerste echte ongeluk gehad. Nou ja 'ongeluk', ze struikelde, viel en schaafde haar kin flink aan de stoeprand. Niet zo ernstig natuurlijk, maar we waren nogal geschrokken, ook al omdat ze flink bloedde. Nadat we geconstateerd hadden dat de ambulance dit keer nog in de garage kon blijven, gingen we onder het slaken van veel ochs en achs druk in de weer met natte washandjes en jodium. Bij voldoende drama en misbaar is onze dochter meestal wel bereid om haar verdriet weg te slikken. Na een laatste hartgrondige snik en een heerlijk troostkoekje was het leed dan ook al weer zo'n beetje geleden en konden we wachten op mamma.
Het prettige van mamma is dat ze ongeoefend en zonder dat ze gewaarschuwd hoeft te worden, de hele tragedie nog een keer overspeelt. De WOND wordt opnieuw zorgvuldig bekeken, het kind nog eens hartgrondig beklaagd en zelfs het troostkoekje wordt herhaald. Om de show een beetje compleet te maken, slaakt het kind dan nog een zucht vanuit haar tenen en dan is dit hoofdstuk weer afgesloten.
Juist als we weer op de bank zitten met onze ternauwernood aan de dood ontsnapte dochter, gaat de telefoon. Aan de andere kant de moeder van Daan. "Daan heeft z'n arm in het gips."
Niet van 'moet je horen wat ons is overkomen', of 'er is een ongelukje gebeurd met Daan'. Nee, zonder inleiding de onheilstijding recht voor z'n raap. Daan is bij het spelen gevallen en daarbij zo ongelukkig terecht gekomen dat hij een scheurtje in een bot heeft opgelopen. Daar schrikken we van zeg. Zelfs onze dochter lijkt te begrijpen dat je zielig en zielig hebt en dat haar zielig toch even een klasse minder is dan die van Daan. Nou moet gezegd dat ook Daan een bijzondere acteerprestatie weggeeft met een enorme mitella om zijn nek. Hij is ook pas in staat om het meegebrachte Bert & Ernie kleurboek aan te pakken met zijn gezonde linkerhandje als onze dochter voorstelt dat ze het dan maar weer mee terugneemt naar huis.
Als we Daan een paar dagen later weer zien, lijkt het ergste leed al weer geleden. Op de vraag om het gips te laten zien, steekt hij in elk geval de verkeerde arm naar voren. Hij heeft er bij het slapen nog wat last van, maar voor de rest lijkt hij het hele voorval gelukkig al weer vergeten. Bij zijn ouders en bij ons is de waarschuwing echter harder aangekomen. We moeten nog beter op ze letten, nog voorzichtiger zijn. We kunnen het volgende ongeluk misschien niet voorkomen, hoe graag we dat ook zouden willen, maar we zullen het zeker proberen.