EVEN NIET

Ik zal de eerste zijn om toe te geven dat ik vanochtend niet echt met m'n allerbeste been uit bed ben gestapt, maar ik krijg ook van niemand in dit huis maar een greintje medeleven. Ik begrijp heus wel dat het niet meevalt om in deze tijd baby of peuter te zijn. Elk zichzelf respecterend virus weet jou te vinden, groeien gaat van oei, je kiezen breken door en niemand begrijpt je. Of ze begrijpen je wel, maar nemen je niet serieus. Maar probeer je eens in te denken in de situatie van jullie vader. Die heeft het warempel toch ook niet makkelijk. Voor de kost zorgen en de zorg dragen van een heel gezin, weliswaar samen met mamma, maar toch. Zojuist is de lekker dikke zaterdagkrant op de deurmat gevallen, maar de kans is groot dat die aan het eind van dit weekend ongelezen bij het oud papier terecht komt.
Mamma is naar de kapper….
En nu is het afgelopen. Niet meer aan haar haren trekken en niet meer hem duwen. Niet steeds met hetzelfde willen spelen als de ander. Geen likkoekjes meer of lange vingers en niemand krijgt meer limonade. Het moet zo langzamerhand klotsen in jullie buiken. Niet meer schreeuwen en nu onmiddellijk ophouden met huilen. Niet aan het tafellaken trekken.
'Nou is pappa het goed zat,' legt mijn dochter haar broer nog maar eens voor alle zekerheid uit.
Daar trap ik dit keer dus niet in. Normaal wil ik een leuk geintje best de situatie laten redden, en natuurlijk ben ik gevoelig voor 'schattig', maar nu ben ik het even goed zat.
'Precies, maar dat geldt net zo goed voor jou, jongedame. Jij gaat hier lief met duplo zitten spelen en je broer komt bij pappa op schoot boekje lezen.'
'Nee, ik wil bij pappa op schoot.'
'Pas op, jij.'
Gelukkig weten die van ons nog steeds niet waarvoor ze dan wel zouden moeten oppassen, maar het eerste opvoedkundig verantwoorde pak voor de broek gaat nu zeer binnenkort uitgedeeld worden. Die dreiging begrijpen ze maar al te goed en er ontstaat dus een soort van gewapende vrede. Een geladen stilte die bij het minste of geringste tot ontlading zal komen.
Maar de ervaring heeft geleerd dat het ook kan werken. Als ik ze nu even uit elkaar kan houden en ik blijf zelf op de achtergrond, heb je een grote kans dat ze zo meteen leuk met elkaar aan het spelen zijn.
Misschien heel even een klein stukje krant…
De voordeur. Daar is mamma al. Een en al net -terug-van-de-kapper-welriekendheid. En ze heeft ook nog eens voor iedereen een aardigheidje meegenomen uit de stad.
Ik ben het met mijn dochter eens dat het moeilijk is om dan nog chagrijnig te blijven. Maar dat overdreven geknuffel en al die kusjes die mamma krijgt, steken toch een beetje. Ik ben vandaag niet verder gekomen dan een wapenstilstand.
'Daar doe je het toch allemaal voor,' laat mijn vrouw het zich welgevallen.
'Misschien wel,' geef ik schoorvoetend toe.