FOTO

Op ballet moet een foto worden gemaakt voor in de folder over de school. Dat vindt plaats op zondag, dus mijn dierbare echtgenote vindt achteloos 'dat doe jij wel even, toch?' 'Natuurlijk doe ik dat even,' stem ik al even achteloos toe. Ballet is altijd op een doordeweekse middag en dat maak ik dus zelden mee. Mijn zoon gaat wel steeds mee met mama en zijn zus, maar wil desondanks ook nu mee. Nou, vooruit dan maar.

'Misschien moet jij ook maar op ballet,' zeg ik nog tegen mijn zoon, 'dan slaan we twee vliegen in één klap, net als bij het zwemmen.'

Daar trapt hij heus niet in. Hij weet dat zijn zus op vrijwillige basis op ballet zit en dat je er echt niet mee besmet raakt als je een keertje mee gaat. Hij gaat altijd met mama mee en dan zit er meestal wel een ijsje of een snoepje in, zeker als hij lief is.

'Nee hoor, pappa, ballet is niet voor jongens,' en hij gaat toch mee.

Ik wil nu niet over Nurejev beginnen want van mij hoeft hij ook niet zo nodig een van de drie jongens op deze balletschool te zijn, als hij dat niet per se zelf wil.

Best wel een leuke eerste schnabbel voor mijn dochter, bedenk ik, met haar portret op de reclamefolder van die balletschool.

Maar dat begrijp ik natuurlijk weer verkeerd, legt mijn dierbare echtgenote me uit met een blik die boekdelen spreekt. 'Ze moet met de hele groep op de foto en dat is geen schnabbel, dat is gewoon leuk.'

Ze moet met íedereen op de foto, blijkt als we mooi op tijd op de studio arriveren. Het is een overweldigende drukte van zich verkledende kinderen. Er lopen al roze kinderen naar buiten met hun moeders en er zitten al kinderen in de studio klaar voor een foto. Er is al een groep geweest en er moet er nog een. Ik ben vastberaden, wij zijn op tijd, dus wij moeten nog.

'Zie jij iemand die bij jouw groep hoort?' vraag ik voor de zekerheid gejaagd aan mijn dochter.

Die ziet ze en ze geeft venijnige korte rukjes aan mijn hand, ze is ook zenuwachtig.

'Waar moet ik mijn schoenen aandoen, pappa?' Gelukkig zijn we thuis voor de rest al omgekleed. Mijn dierbare echtgenote is niet van gisteren. Mijn zoon ook niet. Die kent dit. Die houdt zich opvallend gedeisd.

Ik vind een stoel en in een wip heeft ze haar balletschoentjes aan en de haarband in. Ze trekt me stevig de fuik in richting de smalle deur naar de studio, waar alle andere vaders en moeders ook naar toe getrokken worden.

'Mooi in het midden gaan staan, schat,' coach ik haar nog en veeg een lok uit haar gezicht. Vanaf hier moet ze het zelf doen. En dat doet ze, ze kiest een geweldig fotogenieke plek aan de zijkant van de groep.

Tijd om uit te vinden wat de zoon intussen uitspookt.

De mooiste momenten in een vader-leven zijn van korte duur.