GEEN BENUL

'Ach,' verzucht mijn dierbare echtgenote, 'jullie hebben geen benul van wat er gaande is op zo'n dag.' Ze bedoelt het niet eens zo onaardig, maar het komt er wat ongelukkig uit, precies tegen het zere been namelijk. Laatste tijd weer wat veel aan het werk geweest.
We spreken elkaar aan de autotelefoon. Doen we altijd als we onderweg naar huis zijn. Ik heb zojuist verteld dat ik een goed gesprek had met mijn carpool-collega, over kinderen in het algemeen.
Ben gepikeerd natuurlijk, maar zit niet alleen in de auto. Er valt een betekenisvolle stilte. Mannen onder elkaar.
Later, als ik mijn bijrijder weer veilig heb thuisgebracht, bel ik even terug.
'Wist je eigenlijk dat onze dochter gisteren bij de logopediste is geweest.?' Vraag ik zo achteloos mogelijk.
Ik weet wanneer ik een punt scoor. Ze kan het niet weten, want de dochter heeft het me gisteravond bij het laatste kusje pas verteld en ik ben vergeten het door te vertellen. Ik had er zelf naar gevraagd, want die logopediste interesseert me. We hadden een doorverwijzing omdat ze de s tegen haar tanden uitspreekt in plaats van tegen het verhemelte. Ze zei ook 'jommens' tegen 'jongens' en 'tom' tegen 'tong', maar dat hebben we er zelf uitgeoefend.
Omdat we elkaar niet vaak genoeg zien, hebben mijn dochter en ik stilzwijgend afgesproken dat we elkaar tenminste altijd even spreken op de rand van het bed. Ik zie op dat soort momenten altijd duidelijk het journalistieke erfelijke materiaal in mijn dochter, want ze kletst me in 10 à 15 minuten nauwgezet bij.
En daarom heb ik best wel benul.
Ik weet dat ze gisteren bijvoorbeeld muziekles hebben gehad in de gymzaal. Dat is niet zo raar als het lijkt, want daarna gaan ze ook nog altijd een beetje gymmen. Bij het plakken heeft onze dochter van de bloemen een zonnebloem gemaakt. Daarna speelde ze een tijd 'op het matje'. Dat doe je bijvoorbeeld als je een grote puzzel moet maken, die niet op tafel past, of je werkt met blokken die van heel slap hout zijn, zodat ze beschaagdig..eh..beschage.. beschadigen als ze vallen. Dit keer waren ze met een beetje gekleurd touw en vier stokjes iets aan het maken geweest en toen had zij een spin gemaakt. En toen had juf haar naar de logopediste gestuurd. Ik weet het zo precies omdat ik nog dacht dat ze het wel heel erg druk heeft op zo'n dag. En na school moest ze ook nog eens naar ballet.
'De praatjesmevrouw, zo noemen ze de logopediste, wist je dat?' vraag ik mijn dierbare echtgenote.
'Nee dat wist ik niet,' moet ze toegeven, want ze weet wanneer ik een punt scoor.
'Ja,' ga ik onverdroten door, 'en toen ze weer terug kwam in de klas, mocht ze kletskous wassen, dat is namelijk een kous die kan kletsen. Dat zal vast wel een hint zijn geweest van juf.'
'Dat van kletskous wist ik,' komt mijn echtgenote heel sterk terug. 'Ze zijn een project aan doen dat heet schoonmaken en opruimen, daar hebben we tijdens het klassemoedersoverleg over gesproken.'