HAAR

Even kort door de bocht: wat is opvoeden? Opvoeden is toch het doorgeven van de waarden die je in je jeugd hebt meegekregen en het voorkomen bij je kinderen van de trauma's die je hebt opgelopen. Nou mag ik bepaald niet mopperen over mijn eigen jeugd, maar tot de pijnlijke herinneringen die nog kaarsrecht overeind staan, behoren zeker de bezoeken aan de kapper. Ik heb altijd een mooie kop met haar gehad, al zeg ik het zelf, nog steeds trouwens. En in mijn tijd was het zaak te zorgen voor een mooie kop met veel haar. Maar daar kwam ik thuis niet mee weg. Juist als ik zelf vond dat mijn haar een enigszins aanvaardbare lengte had, begon mijn moeder over de kapper. Ik kon het dan nog een week of wat uitstellen met te veel huiswerk, maar dan begon mijn vader zich er mee te bemoeien en dan was er geen houden meer aan. Een beetje in model knippen en het voor de rest lang laten, was niet mogelijk. Als wij naar de kapper gingen, moest het zo kort mogelijk zodat je zo lang mogelijk niet terug hoefde; dat was goedkoper. En hoewel ik elke keer zei dat ik het niet te kort wilde, was het elke keer te kort.

'Keurig hoor,' zei mijn moeder dan opgewekt als ik met een donderwolkgezicht terug kwam en 'niemand zegt wat' tegen mijn zussen die nooit te beroerd waren om het me nog eens dubbel en dwars in te wrijven.

U begrijpt: ik ben van het weekeinde met mijn zoon naar de kaper geweest. Vorige keer was ik ook met hem mee geweest, maar toen ben ik blijkbaar even weggesukkeld, want toen we terug kwamen bleek hij een scheiding te hebben. Mijn zoon! Een scheiding! Dat zou ons niet meer overkomen.

'Doe maar lekker kort,' hoor ik mezelf tegen de kapster zeggen. Dat klinkt erger dan het is, want ik bedoel dat het dan lekker gaat springen en dat zijn krulletjes weer een kans krijgen. 'Dan moet je het wel goed achterover kammen als hij in bad is geweest,' adviseert de kapster die mij ook nog nooit voor gek heeft laten lopen, 'anders groeit het zo stijf naar voren.' Dus dat doen we en voor de zekerheid doe ik er ook nog maar wat haarversteviger in.

'Niemand zegt wat,' zegt mijn vrouw als de jongen de volgende ochtend, een beetje humeurig als altijd, uit bed stapt.

'Hij is net de lipstick-show,' joelt onze lieve dochter, die zich dit lolletje niet laat ontnemen, net als mijn zussen vroeger. En inderdaad staan zijn korte haartje recht overeind met een duidelijke neiging naar achteren, net als de vetkuif van Carlo Boszhardt in het desbetreffende onderdeel van Telekids.

Zonder iets te zeggen, met bloedend hart, neem ik mijn zoon mee naar de badkamer. Ik probeer het te voorkomen, maar als ik een vette klodder haarversteviger op mijn hand spuit om de schade die ik heb aangericht te herstellen, ziet hij zichzelf in de spiegel. 'Lipstick-show,' wijst hij op zichzelf en hij giert het uit.

Het is nog wat vroeg voor jeugdtrauma's.