HET AFSCHEID

Ze hadden een kaart opgehangen op de crèche, met vlaggetjes. Aan het eind van elke lange dag mocht hij een vlaggetje wegstrepen. Toen waren er nog vier en toen nog drie. En dat is toch echt niet veel. Maar voor onze zoon was het bijna onoverkomelijk. Elke dag tranen met tuiten. En toen er nog maar een vlaggetje op de kaart stond, hebben we in goed overleg besloten dat de beker niet helemaal leeg gedronken hoefde te worden. Hij zou alleen nog komen voor de afscheidsceremonie.

Hij vertrouwt het maar half. Keer op keer verzekeren we hem dat hij meteen weer mee terug mag met pappa als het feest is afgelopen. Hij wijkt niettemin geen moment van mijn zijde. Als we met alle kindjes in de kring zitten, wordt ook duidelijk dat de jongen de groep ontgroeid is, alle kinderen zijn veel kleiner dan hij. Een voor een heeft hij de in de loop van de afgelopen maanden afscheid genomen van zijn vriendjes en vriendinnetjes. Geen wonder ook dat hij heel precies weet hoe het protocol van de dag verloopt. Terwijl juf de feestelijkheden volgens de vaste tradities van de crèche doorwerkt, souffleert hij mij op luide fluistertoon wat er hierna komen gaat. Steeds houdt hij stevig mijn knie vast, want het zal hem op deze laatste dag niet overkomen dat pappa er alsnog vandoor gaat. Alleen als ik foto's maak, laat hij me even los, maar gelukkig is al snel het rolletje vol.

Eerst het verhaal van het olifantje met de knoop in zijn slurf omdat hij maar niet kon onthouden dat hij jarig was. Dan de aubade voor mijn zoon met liedjes en muziekinstrumenten. Hij krijgt een feestmuts, de gitaar en mag op zijn stoel gaan staan. De aubade gaat vanzelf over in een optocht. Hij mag voorop, maar hij gaat zo hard dat de andere kinderen hem niet bij kunnen houden. De jongen wil er duidelijk de vaart inhouden. Daarna komen de cadeautjes. Een grote plaat met de namen van alle kinderen en het boek met knutsels die hij in zijn crèchetijd heeft gemaakt. Pagina voor pagina neemt juf het boek met ons door. We vinden het prachtig; hoewel de fijne motoriek bij zijn zus wellicht wat beter ontwikkeld was, kunnen we duidelijk zien dat hij met veel overgave geklodderd en gekliederd en geplakt heeft. Sommige pagina's plakken zelfs aan elkaar, of wil de jongen gewoon opschieten?

Tenslotte dan de traktaties. Natuurlijk heeft hij zelf alles het eerste op, maar dat is logisch, het zijn zijn favoriete snoepjes en hij is bovendien de grootste. Iedereen krijgt nog een beker limonade en dan is het feest wel zo'n beetje afgelopen.

Nog even allemaal plassen. Maar dan is het geduld echt op, hij hoeft ook helemaal niet te plassen.

'Maar eerst gaan we hem allemaal een kus geven en uitzwaaien,' toont juf begrip.

Terwijl pappa nog hartelijk en welgemeend staat te bedanken voor alle goede zorgen van de afgelopen jaren zit mijn zoon al lang en breed in de auto.

Opschieten pappa, vlug naar huis, mamma vertellen hoe het geweest is en dan plassen.