HET GAAT WEL

'Gaat 't een beetje?' vraagt buurvrouw, 'als ik kan helpen, moet je bellen hoor.'

'Gaat het wel?' vragen ook de moeders bij het schoolplein, 'als de kinderen een middagje bij ons moeten spelen, moet je het gewoon zeggen hoor.'

Ons gezin is in redelijk staat van ontreddering, want mamma ligt in het ziekenhuis. Een flinke operatie ook nog, die vast veel pijn gaat doen, maar het kwam niet onverwacht, dus de koelkast en diepvries zijn vol, alle kleren zijn gewassen en gestreken en van mijn werk is een mooie computer gebracht zodat ik zo goed en zo kwaad als het gaat een beetje thuis kan werken.

We redden ons heus wel en mamma moet zich gewoon helemaal nergens zorgen over maken en goed op zichzelf passen zodat ze zo snel mogelijk weer gezond en wel thuis is.

'Gô,' zegt buurvrouw, 'wat zie je er leuk uit meisje, bloesje, rokje en sokken, het past allemaal goed bij elkaar. Dat heeft pappa toch maar mooi uitgezocht.' Ze doet oprechte en verwoede pogingen om het niet te laten klinken als: 'Dat valt me alleszins mee!'

Nou moeten ze toch echt allemaal ophouden. Wie is hier eigenlijk de vader van die kinderen? Sinds wanneer kunnen alleen moeders hun kinderen keurig gewassen en gestreken en op tijd op school krijgen? Een hapje voor de ergste honger en een drankje voor de ergste dorst keurig ingepakt. 's Avonds een voedzame en toch smakelijke, vers bereide maaltijd en maar heel af en toe een bordje macaroni. Die van mij komen niks te kort, behalve mamma natuurlijk. En als ze elke avond met een bordje voor de televisie mogen eten, is dat heus niet uit gemakzucht, maar omdat we het met z'n drietjes nog een beetje gezellig proberen te maken. En als ik mamma zou bellen om te vragen of het goed was, zou die vast ook zeggen dat het mocht.

Het zal toch mijn eer te na zijn dat ik buurvrouwen, zussen, oma's en tantes te hulp moet gaan roepen omdat mijn dierbare echtgenote in het ziekenhuis ligt. Wij blijven met z'n drieën en als we niet oppassen wordt het inderdaad nog bijna gezellig. Alleen als de operatie heel erg tegenvalt, schakelen we buurvrouw in om op te passen, en dan gaat pappa alleen een half uurtje haar hand vasthouden en tranen wegvegen.

'Was het gisteren gezellig bij mamma?' is het eerste wat mijn dochter vraagt als ze de volgende dag wakker wordt. Zo erg is ze er blijkbaar toch mee bezig.

'Pappa, Sylvester mist zijn mamma zo erg,' meent mijn zoon, maar ik denk dat dat meer op hemzelf staat dan op het jonge nieuwe poesje.

En dat blijkt als hij op een wesp gaat staan met zijn blote voeten. Een ongeluk komt zelden alleen en van mamma had hij ook vast niet zonder schoenen in de tuin mogen lopen. Het doet zo'n vreselijke pijn dat mamma er een kusje op moet geven en die is er niet.

Het gaat heus wel met ons, maar het gaat niet geweldig. Was mamma alvast maar weer beter.