HET KLEINE DING

Het heeft er heel lang naar uitgezien dat voorlezen voor het slapen gaan voor die van mij niet hoefde. Ik kan me ook niet herinneren dat wij dat gepromoot hebben, als ouders naar onze kinderen toe. Wij hebben een tijd lang gestreefd naar een strakke en efficiënte procedure bij het naar bed gaan. Daar ben je als ouder aan het eind van een drukke dag meestal ook wel aan toe. Maar het is allemaal anders gelopen. En nu al weer geruime tijd zijn wij iets van een traditie aan het opbouwen op dit vlak. Na het tanden poetsen zoekt iedereen zijn favoriete knuffels bij elkaar, wat vaak makkelijker gezegd is dan gedaan, want wie is vandaag favoriet en waar is die. Meer dan eens ontaardt dat in discussies over hoeveel favoriete knuffels mee mogen luisteren. Vier, ieder in elke arm één vinden wij het maximum. Daarna vindt er een korte maar hevige vechtpartij plaats over de beste posities in het ouderlijk bed, waar een en ander zich afspeelt. Omdat onze dochter altijd nog weet waar we gebleven zijn, mag die het voorleesboek pakken en openslaan. En dus mag onze zoon het leeslampje aandoen. Een ingewikkelde serie rituelen die gelegenheid en aanleiding geeft om te treuzelen en tijd te rekken. Normaal - file en baas dienende - lees ik voor, maar mamma is een goede reserve. En zelfs als ze niet hoeft te lezen, schuift ze meestal wel even aan, want het is natuurlijk wel vreselijk gezellig.
Vandaag heb ik een passage uit 'De trouwe Johannes van de gebroeders Grimm voorgelezen. Een saai en taai verhaal vind ik zelf, geen wonder dat ik er nog nooit van gehoord had, en de dochter zat onderwijl naar de plaatjes van tien verhalen verder te gluren en haar broer kletste er steeds doorheen, maar ik mocht geen stuk overslaan en ook geen ander verhaal uitzoeken.
'Zo, en nu naar bed,' zegt mijn vrouw dan en dan moeten we even kordaat zijn.
'Naar bed, naar bed, zei Duimelot,' wilde ik dan nog even leuk doen vanavond, en dat was dom, want we kennen dat rijmpje niet helemaal en dat weet mijn dochter en daar gaat ze even op door.
'Wat zei dat kleine ding ook alweer, pappa?'
'Ja,' trapt mijn vrouw regelrecht in de val, 'hoe ging het ook al weer. Eerst nog wat snoepen zei Likkepot, waar zal ik het halen, vroeg Langejan en dan is er nog iets van grootmoeder en Ringeling...'
'Maar wat zegt dat kleine ding nou pappa,' houdt het schatje lekker vol.
Ik heb geen idee en geen encyclopedie om het op te zoeken en leid dus maar af.
'Weet jij waarom Pinkeltje zo heet? Omdat hij net zo groot is als het kleine ding, als een pinkje.' Het lukt, gierend van de lach laten mijn kinderen zich afvoeren naar bed. Zo'n goeie hebben ze al lang niet meer gehoord, die pappa toch.
Maar het is gewoon waar, van Pinkeltje, ik heb het pas nog voorgelezen.