HET VALT NIET MEE

Van boven hoor ik een ijzingwekkend gekrijs van onze dochter en de onverstaanbare maar duidelijk geschrokken reactie van mijn echtgenote. Ik houd even de adem in. Als er nu om mij geroepen wordt, betekent dat dat er bloed is gevloeid. Ik heb een uiterst geëmancipeerde en zeer kordate echtgenote, maar met bloed is ze niet erg flink. Maar zo te horen lossen ze het dit keer onder elkaar op. Het blijft stil, afgezien van het hartverscheurende geschrei van mijn dochter. Als vader met inmiddels toch wel een ruime ervaring, heb ik de verschillende soorten gehuil op grote afstand leren herkennen. Dit gehuil maakt oerdriften in me wakker: hier is een hele dikke knuffel van pappa nodig. Toch slaag ik er in me te beheersen, want de knuffel van pappa is heel goed te vervangen door die van mamma, dat weet ik heus wel. Als ik tenslotte beneden kom, is er toch nog een rol voor mij weggelegd. Ze hikt en snikt nog wat na en steekt een zwaar bepleisterde hand naar voren: 'Tussen de deur gekomen, heeft mamma gedaan.' Mijn echtgenote, nog wat wit rond de neus, kan het niet ontkennen. 'Dat heeft mamma toch zeker niet expres gedaan,' sus ik. 'Nee,' zegt mijn echtgenote, dankbaar voor de morele steun. Maar mijn dochter weet dat nog niet zo zeker.
Aan het eind van de dag, twee gezinsverpakkingen pleister, een hele tube homeopathische zalf en honderden goed gemikte kusjes later, is het ergste achter de rug. Ze speelt de laatste acte in dit koningsdrama. Met de grote wijzer van een speelgoedklok aan haar oor doet ze alsof ze oma belt.
'Weet je wat,' zegt mijn echtgenote, 'we bellen de oma's echt op en dan vertel je maar precies wat er gebeurd is. ' 'Ja,' bemoeit mijn zoon zich er mee, ' oma bellen. Hallo oma.' Hij heeft de kleine wijzer van de klok te pakken en doet ook alsof hij belt. 'Nee,' zegt zijn zus heel flauw, ' dat is een wijzer van de klok, dat is geen telefoon.' Terwijl we zojuist allemaal leuk hebben meegespeeld dat zij oma belde op de andere wijzer. Mamma heeft inmiddels oma aan de lijn en geeft het toestel door. 'Hard praten meisje, anders kan oma het niet zo goed verstaan.' Dat doet onze dochter. Haar geschreeuwde verslag van het ongeluk moet tenminste een straat ver te horen zijn geweest. Heel oneerbiedig ligt pappa op de achtergrond in een deuk om de komische situatie. Daardoor schiet Elma ook in een lachstuip en het eind van het verhaal is dat oma het nog niet begrepen heeft en dat mamma het hele verslag nog eens dunnetjes over moet doen. Dan de andere oma. Opnieuw doet Elma secuur verslag. En opnieuw wil mamma naderhand de vertaling doen. Maar deze oma gaat er juist prat op dat haar jongste kleinkind al zo verschrikkelijk duidelijk kan praten en dat hoef mamma heus niet te ondertitelen. Met een zuchtje legt mijn echtgenote de hoorn neer. Het valt soms niet mee om moeder te zijn, maar het valt vaak ook niet mee om dochter en schoondochter te zijn.