IN DE SUPERMARKT

Een keer in de week gaan we naar de supermarkt. Dat moet gebeuren, maar we hebben er zeker geen hekel aan. Vanaf de allereerste keer vindt ze het geweldig stoer in haar speciale zitje in de winkelwagen, ook al zwaaide ze in het begin nog alle kanten uit door gebrek aan houvast. Tegenwoordig graait ze vanuit die positie geroutineerd in de vakken waar we voorbijkomen. We hebben inmiddels ervaring en een zekere routine en we kennen de weg.
Maar als mamma eens een keer meegaat moet alles meteen helemaal anders. Mamma opereert vanaf een boodschappenlijstje maar hanteert daarbij een andere volgorde dan de meneer van de winkel. De keren dat wij dus als gezellig gezinnetje boodschappen gaan doen, lijken we altijd tegen de stroom op te lopen, laten we altijd onze beurt voorbijgaan bij de slager en kiezen we altijd voor de langzaamste rij bij de kassa's.
Mijn dochter en ik hebben al lang in de gaten dat we het beste stokstijf midden in de winkel kunnen gaan staan wachten op mamma die af en toe iets in de wagen komt gooien.
Zo raakten we aan de praat met een fotografe die blijkbaar kinderportretten stond te maken.
'Lezen wij hier goed dat we altijd een gratis foto krijgen, ook al kopen we verder niets?'
Dat lazen we goed en mijn dochter zat al, want gratis, daar zijn we gek op. Ze poseert graag en in een vlot tempo werd een hele serie opnamen gemaakt. 'Daar zit allicht een goede bij,' dachten wij nog.
'Zie je nog kans die gratis foto op te halen,' vroeg ik mijn vrouw twee weken later, 'maar laat je niets extra's aansmeren.'
'Oh ja, die foto's,' reageerde ze 's avonds op de vraag of ze er nog aan gedacht had; let op het subtiele gebruik van het meervoud! 'Ze waren allemaal even leuk.'
Gratis was een gepasseerd station, die had zich wat laten aansmeren. Nou kon het geen kwaad om wat foto's van de vakman te betrekken, want wat we zelf zo bij elkaar kieken verdient maar hoogstzelden te worden ingelijst.
De gratis foto, die toch nog het eerst tevoorschijn kwam, was inderdaad schattig. Onze dochter op haar best: bolle toet, grote ogen recht de camera in en een verlegen lachje.
'Ze hadden er deze vergroting van en nog een poster, maar die heb ik natuurlijk niet genomen.'
Zelfde lachje, truitje en achtergrondje, zelfde foto, maar dan groter.
'En ze hadden ze ook in briefkaartformaat en als pasfoto's.'
Zelfde dochter, zelfde foto, maar dan kleiner en nog kleiner, met twee sleutelhangers erbij.
Zelfs als we de oma's en de dichtstbijzijnde familie een foto cadeau zouden doen, rekende ik snel, en als we twee exemplaren zouden inlijsten voor de werkkamer, één op haar bureau en één op het mijne, als we allebei een sleutelhanger zouden nemen, de vergroting natuurlijk in de slaapkamer en eentje naar de Margriet niet te vergeten, dan nog zat mijn dochter voorlopig zeer ruim in haar promotiemateriaal.
Maar inderdaad, ze waren allemaal even leuk.