INSTRUCTIES

Het vliegtuig landt om tien over vier en als alles meezit kan ik nog net een staartje meemaken van de musical die op school wordt opgevoerd ter gelegenheid van het afscheid van de directeur. Mij is verzekerd dat ik niet buiten hoef te wachten totdat het is afgelopen, maar rustig binnen kan komen via de zijingang. En als ik inderdaad naar binnen sluip via de zijingang, blijken heel wat vaders en moeders niet van het begin af aan binnen. We staan allemaal met de jas aan in het veel te kleine hokje waar ook de gymnastiektoestellen zijn opgeborgen. Hoewel we in het donker flink op elkaar gepakt staan, heeft mijn vrouw me onmiddellijk in de gaten. Ze schuift naar me toe en ik krijg nauwgezette instructies over de kinderopvang na afloop.
Ik maak nog net het hoogtepunt van de show mee, de afscheidssong en het bedankwoordje van de scheidende directeur. Nou is zo'n directeur van zo'n school al lang geen bovenmeester meer, ze geven volgens mij niet eens meer zelf les, maar het afscheidscadeau is nog hetzelfde als vroeger en altijd: een fiets. Hij mag hem van de ceremoniemeester zelf uitzoeken, maar ik weet zeker dat hij kiest voor het bovenmeester-model, met drie versnellingen en verder geen flauwekul.
Nog een laatste keer klinkt het refrein van het slotlied en dan is het echt afgelopen. Ondanks de duidelijke afspraken ga ik blijkbaar nog bij de verkeerde uitgang staan, want mijn echtgenote komt mijn zoon brengen van een kant die ik helemaal niet in de gaten aan het houden ben.
Het is een lange en spannende dag geweest voor de directeur en de kinderen en de jongen ziet wat wit om de neus. We lopen vast richting huis.
'Was het leuk jongen?'
'Ja maar ik was ongerust dat jullie niet kwamen.'
'Vond je het te lang duren?'
'Ja! Maar het was wel leuk.'
'Hebben ze ook hard geklapt voor jou?'
'Nee pappa, ze hebben voor alle kindjes geklapt, maar niet voor mij, want toen ik kwam gingen ze mij uitlachen.'
Hij wordt gepest! Je denkt altijd dat het die van jou niet zal overko...
Nog net op tijd zie ik de vette grijns onder zijn witte neus.
'Geintje?'
'Ja! Geintje.'
(...)
'Wat zei mamma nou eigenlijk, dat je moest blijven wachten of niet?'
'Ik zei dat we vast gingen lopen.'
'En wat zei mamma toen? Dat het goed was?'
'Nou dat mag pappa best zelf uitmaken, hoor. Sinds wanneer luister jij zo goed naar mamma. Alleen jammer dat pappa de sleutels bij mamma heeft achtergelaten.'
'Zie je nou wel!'
'Niet zeuren, kom we gaan achterom.'
Mopperend en zijn harde kop stotend in het donker loopt mijn zoon achter me aan. Tegen de tijd dat we goed en wel binnen zijn en het knopje van het licht hebben gevonden, horen we mijn echtgenote met onze dochter via de voordeur naar binnen komen.
Mijn zoon loopt in een rechte lijn door naar voren.
'Mamma, wat had jij nou tegen pappa gezegd?'
Het mag een wonder heten dat we allemaal heelhuids zijn thuis gekomen.