INSTRUCTIES

Wat mijn dochter al vreesde, is helaas uitgekomen. Het is een buitengewoon saaie week geworden zonder mama. Volgens afspraak hebben wij elke dag keurig een verslagje gemaakt van onze activiteiten en bezigheden en dat opgestuurd naar Australië. Per e-mail, wel te verstaan, want als het om onze dierbaren gaat, is geen techniek ons te gortig. We hebben zelfs met een zogenaamde webcam een paar filmpjes van onszelf gemaakt en ook opgestuurd. Alsof dat allemaal niet genoeg was, hebben we bovendien onze telefoonrekening tot ongekende hoogte opgestuwd. Aan het feit dat die informatiestroom eigenlijk gaandeweg steeds meer eenrichtingsverkeer werd, konden we merken dat mama het gezellig had. Ze had gewoon de tijd niet om terug te schrijven, en waarschijnlijk geen onderwerpen, want ook in Australië gebeurt niet elke dag iets dat het waard is om in een brief gememoreerd te worden. Alleen toen we op een mooie dag zo druk in de weer waren dat we even vergeten waren om op te bellen, ging plotseling de telefoon. Ze maakte zich zorgen. Op zich een goed idee, dat er iemand over je waakt, maar in noodgevallen kun je vanuit Australië toch weinig uitrichten. Waarom ze zich zo'n zorgen maakt, is overigens niet duidelijk. Bij eerdere gelegenheden is toch zonneklaar gebleken dat wij dit soort situaties kunnen overleven.

Misschien had ik niet moeten schrijven dat onze eerste nacht alleen de achterdeur blijkbaar wagenwijd heeft opgestaan. Vergeten. Tenzij er een dief binnen is geweest die niets van zijn gading kon vinden. Achteraf begrijp ik dat ze schrok van het verhaal dat onze zoon zijn eerste lucifer aanstak en dat hij de lucifer vlug terug stopte in het doosje toen hij zag dat ik er aan kwam. Maar ja, je wil wat spanning en avontuur in je verslaggeving en over koetjes en kalfjes raak je toch snel uitgepraat.

De kinderen gedragen zich werkelijk voorbeeldig. Zodra ze na het wekend weer naar school gaan, pakken ze hun dagelijkse leventje weer op. Aan de hand van mama's nauwkeurige instructies probeer ik de dagelijkse gang van zaken zo normaal mogelijk te laten verlopen. Inclusief de gevreesde zwemlessen. Ook over de moeders op school heb ik geen klagen: geen goedbedoelde adviezen, geen aanbod voor hulpverlening. Ook geen kinderen die komen spelen, of uitnodigingen voor die van ons. Blijkbaar zijn wij niet de enigen die duidelijk geïnstrueerd zijn. Het moet allemaal wel een beetje overzichtelijk blijven. Alleen de nieuwe buurvrouw vraagt nog of ze misschien iets kan doen.

We hebben bijna elke dag verse groenten gegeten en fruit, maar natuurlijk ook genoeg frieten en pannenkoeken om het gezellig te houden. Jazeker, met mayonaise.

Saai is het juiste woord. Nu ik er over nadenk hebben we ons zelfs niet een keer verslapen.

Maar dat laatste kan nog komen. Want morgen staat mijn dierbare echtgenote om zes uur op Schiphol. Dat betekent dat wij om vier uur ongeveer moeten opstaan. En dat houdt bij ons een zeker risico in. Wat zeggen onze instructies in zulke gevallen?

'Niet gaan zoeken, als we er nog niet zijn, stokstijf blijven staan. Ik vind je wel, ook al duurt het even,' heb ik naar Australië geschreven.