JEUGDJOURNAAL

Iedereen gewassen, gestreken, gevoerd en tanden gepoetst, dan kan de dag beginnen.

'Dag jongens, pappa gaat werken, lief zijn hè.'

Dat laatste is niemand van plan, maar ze beloven het elke dag weer trouw.

'Dag pappa, sterkte,' wenst mijn dochter van bijna vier me van harte toe. Kijk, daar heb je wat aan als hardwerkende vader. Na drie dikke kussen neemt mijn gezin plaats op en om de bank voor het raam.

'Kijk, ' wijst mijn dochter haar broer naar buiten, 'de sneeuwklokjes luiden.'

Bij het vaste openingsritueel van de dag hoort dat ik buiten twee keer toeter en dat zij met zijn drieën binnen uitbundig zwaaien. Dan weet de hele buurt ook meteen dat pappa naar het werk is, maar dat hebben wij gewoon nodig. Het valt voor een werkend man heus niet mee om zijn gezin elke dag in de steek te moeten laten. Voor een werkende vrouw natuurlijk evenmin.

's Avonds blijkt ook dat het niet helemaal zonder gevaar is. Ook vandaag heeft mijn gezin weer aan flinke risico's blootgestaan. Ze hebben naar het jeugdjournaal gekeken. Mijn dochter vertelt. Ze heeft mensen gezien die zeehondjes de jas uit trekken. Let wel 'mensen' en geen 'meneren', zoals mijn welopgevoede dochter vreemden meestal noemt. We zijn gechoqueerd. Wie doet zoiets nou? Wat zijn dat voor stoute mensen en waarom doen ze dat? 'Voor een warme jas,' zegt de dochter. We kunnen het nauwelijks geloven. Maar goed dat het jeugdjournaal deze praktijken aan de kaak stelt, maar misschien is het wat vroeg voor mijn dochter om aan deze zware indrukken bloot te staan. Ze is erg ontdaan. Ze heeft trouwens nog meer 'mensen' gezien in dezelfde uitzending. Mensen die centjes afpakten van een mevrouw en die moest toen erg huilen. Een bankoverval. Dat kost toch minstens een half uur lekker veilig knuffelen bij pappa op schoot, maar dan is nog niet alle emotionele schade geheeld. In bed schiet ze nog in een onbedaarlijke huilbui als we haar proberen voor te bereiden op een spuitje morgen op het consultatiebureau. Dat kan ze nu even niet verwerken.

Onze kinderen groeien heel beschermd en veilig op. Omdat we dat willen en omdat we ze dat gelukkig kunnen bieden. Maar beetje bij beetje moeten ze laagjes eelt op hun zieltjes krijgen. Maar vandaag was het voor onze dochter een beetje te veel. Morgen na Sesamstraat maar weer eens ouderwets een bloedsaai verhaal van Pinkeltje voorlezen, daarin gebeurt tenminste niks.

Onze zoon daarentegen heeft vandaag blijkbaar geen aanwijsbare schade opgelopen, als ik hem zo eens van opzij bekijk. Het indrukwekkendste wat mijn zoon vandaag op het scherm heeft gezien is de klassieker Sneeuwwitje. Voor iemand van zijn leeftijd ook zeer indrukwekkend. Zeer toepasselijk heeft hij daaruit voor vandaag en de komende dagen zijn levenswijsheid gepeurd. Hij neuriet het voor zich uit:

'Io, io, je krijgt het niet cadeau...'

En dat is een mooie dagsluiter voor een veelbewogen dag als vandaag.