KERMIS

Zo jong als we zijn, qua gezin, toch hebben we al onze eigen tradities. En een daarvan is zeker de kermis. Hij was weer bij ons in de stad en we zijn weer geweest. Ik heb zeer vroege herinneringen aan de kermis en ik heb thuis een indrukwekkende serie foto's uit de fotoschietsalon. Ik kan namelijk erg goed schieten, al zeg ik het zelf. Verder mag ik graag een klap op de Kop van Jut geven, maar dat alleen als er niet te veel omstanders zijn, want als je een beetje je ziel in zo'n klap legt, wil het ook wel eens faliekant mis gaan natuurlijk. Sinds we kinderen hebben, is de kermis veranderd. Nooit van mijn leven ben ik aangetroffen in een draaimolen of heb ik touwtje getrokken, hoe klein ik ook was. Mijn echtgenote echter vindt dat uitgesproken kindvriendelijke activiteiten en ik vind het op deze leeftijd vooral belangrijk dat ze de sfeer proeven.

'Schatje in de draaimolen?'

'Nee.'

'En jij dan, jongen?'

'Ja!'

Eén kaartje dan en draaien maar.

'...pappa...(rondje)...ik wil niet...(rondje)..meer op het paardje..(rondje)..'

Dus springt pappa met gevaar voor eigen leven op de draaimolen en draait de laatste rondjes mee met de teugels van het paard van mijn zoon in de hand. Het valt voor een volwassen vent niet mee om je dan een houding te geven.

Bij het touwtrekken wint mijn dochter een paar handen vol prullaria, maar mijn zoon ruilt de kleine cadeautjes heel handig in voor een politieset, handboeitjes, pistooltje en een penning. Wat hem betreft kunnen we naar huis, vanaf nu is hij nergens meer voor te porren, want hij heeft de buit binnen.

Toch nog even ballen gooien. De dochter krijgt een mandje met ballen, maar het gooien mag geen naam hebben. Categorie troostprijzen. Minutenlang dubt en wikt en weegt ze en uiteindelijk kiest ze voor een onooglijk hondje. Haar broer heeft het allemaal eens gadegeslagen, maar zegt niets. Pas als we verder willen lopen, trekt hij aan de bel. 'Maar pappa, ik heb nog niets.' Om zijn woorden kracht bij te zetten, drukt hij mamma de politieset in de handen, die hij tot dat moment per se zelf wilde vasthouden. Het mandje met ballen is snel gegooid, ze vliegen alle kanten uit. Nog voor de laatste bal gegooid is, maakt Simon zijn keuze uit de troostprijzen: een cowboy-set; twee pistooltjes dit keer.

Het moment is niet geschikt om opvoedkundig pacifistisch in de slag te gaan, want: 'Nu mag pappa nog even schieten,' besluit mamma.

Dan blijkt toch dat we als gezin een heel eind zijn gekomen. Op de foto van vorig jaar is mamma als een vage vlek te zien en de kinderen in geen velden of wegen. Dit jaar blikt mijn hele gezin vol vertrouwen recht in de camera als hij flitst. Misschien ook wel omdat de meneer van de schiettent dreigde zelf af te drukken als pappa nog eens zou missen.

De Kop van Jut hebben we dit jaar niet gezien.