KIKKER IN HUIS

De zoon heeft de hele dag moeten huilen omdat Saskia weggaat. Dat wisten we al een tijdje dat die weggaat en dat is ook helemaal nergens voor nodig, maar ze gaat toch, samen met broertje Eric en haar pappa en mamma. Daar zal de laatste traan nog niet over geplengd zijn in dit huisgezin, dat die naar Australië gaan. Maar de jongen kon zich daar pas echt iets bij voorstellen, toen hij vandaag de lege woonkamer zag en de verhuisdozen. Ze moeten namelijk nog een paar weken op een oud bankstel wonen omdat hun inboedel overzee gaat.
Voor de rest heeft hij best een leuke dag gehad. Op school niks aan de hand geweest dat de moeite waard is om herinnerd te worden en het zwemmen was ook leuk 'kijk maar: sluit-spreid'.
We gaan er maar eens goed voor zitten. Als de jongen wil praten, moet hij bij zijn vader terecht kunnen.
'Vertel op jongen, wat was er met Saskia.'
'Ik moest heel erg huilen, omdat ze gaat verhuizen,' piept hij en hij trekt een quasi-pruillip.
Toevallig is hij van de week - waarschijnlijk voor het laatst, maar dat weet je nooit zeker - naar het consultatiebureau geweest. Speciaal voor de lengte-gewicht -coördinatie, zal ik maar zeggen. Hij was van jongs af aan wat te zwaar voor zijn lengte voor zijn leeftijd. Maar hij is nu 'normaal' verklaard. We zullen nooit meer kunnen zeggen 'hij is wat fors voor zijn leeftijd' als excuus voor zijn gedrag. Hij ziet er nou zo oud uit als hij is en zo gedraagt hij zich dan ook maar, vinden wij. Vindt hij zelf trouwens ook wel, zeker nu hij tenslotte ook op de basisschool zit, maar af en toe vervalt hij nog even in kinderachtig.
'Dat is aanstellerij,' zegt zijn zus, zelfs zonder van haar tekening op te kijken, 'dat is helemaal niet echt.'
Ik besluit al om nu eens even geen aandacht te besteden aan de zus-die-het-toch-altijd-beter-weet, maar hij heeft al woedend ingehaakt: 'Wel! Ik ben op Saskia echt verliefd!'
Zo erg zal het niet zijn, maar ik vind dat je best een beetje verdrietig mag zijn als een vriendinnetje verhuist.
'Er was vanmiddag een kikker bij ons in huis,' brengt mijn dierbare echtgenote plotseling te berde.
Ik denk nog even dat ze met een sprookje leuk de aandacht wil afleiden, maar ik zie dat ze het echt meent. En mijn dochter knikt ook al. Ze hebben echt zo'n glibber in huis gehad.
Ik kan het niet laten: 'Jullie zijn het zeker vergeten...?'
'Ik niet,' zegt mijn zoon, maar 'Wat bedoel je?' vragen mamma en dochter tegelijk.
'Vergeten hem een kus te geven...'
'Wie dan?' vraagt mijn gezin in volslagen onbegrip.
'De kikker natuurlijk. Vergeten dat het wel eens een prins zou kunnen zijn? Wat had die kikker anders eigenlijk te zoeken in dit huis? Hoe vaak heeft pappa nou al gezegd: altijd kussen, zo'n kikker, je weet maar nooit.'
Ik zie het aan de opkomende verbijstering in hun ogen: ze hebben er zelfs helemaal niet aan gedacht!