LANGE DAGEN

Langzaam maar zeker wordt de spanning opgevoerd. Precies over een week is ze echt jarig. Het feestprogramma ziet er als volgt uit. De dag voor de echte feestdag is er kinderfeest, waarvoor de halve klas is uitgenodigd. De dag na haar eigenlijke verjaardag is het ooms- en tantes-dag. Die traditie hebben we nooit willen afschaffen, want zo vaak zien we die ooms en tantes nou ook weer niet. Ze komen ook elk jaar weer, hoewel het al lang niet meer verplicht is.

Op de heuglijke dag zelf heeft ze een balletvoorstelling. Ook dat nog! Helaas weer niet de hoofdrol, maar als we haar moeder mogen geloven, en dat mogen en moeten wij, vervult ze toch wel een spilfunctie ergens op het middenveld. Het is ook niet zo maar een voorstelling, maar het is de jubileum-uitvoering in een heuse schouwburg. De balletschool bestaat namelijk 50 jaar.

En vandaag is de generale repetitie, volgens mijn dochter zelfs de finale repetitie. Die vindt niet plaats in het balletschooltje zelf, want dan had ik de weg wel geweten, maar in een gymzaal in een aangrenzend dorp en dus weet ik de weg niet. Er is weliswaar een plattegrond meegeleverd en ik krijg ook nog een soort bewegwijzering van mijn vrouw, in de zin van de lamme helpt de blinde, maar het wekt bij mijn dochter allemaal niet al te veel vertrouwen.

'Waarom breng jij me eigenlijk niet,' vraagt ze aan haar moeder, maar vandaag is het zondag en papa is er helemaal klaar voor. De routebeschrijving heeft maar gedeeltelijk gewerkt en op het nippertje nemen we ergens een verkeerde afslag. Geen nood, na wat gedraai en gezoek vinden we een straat die we herkennen van de plattegrond. We parkeren de auto en gaan het laatste stukje lopen.

'Ik geloof niet dat het hier is,' zegt de dochter, die niets herkent.

'Zeker wel schat,' zeg ik vol vertrouwen, want ik weet het nu ook zeker.

Maar ze snikt het opeens uit aan mijn hand, de spanning wordt haar te veel.

'Er is helemaal niemand,' snikt ze. Dat klopt wel een beetje, want voor de zekerheid zijn we royaal op tijd vertrokken en ondanks het omweggetje zijn we nog een van de eersten. Dan zie ik een groot meisje in een balletpak en die bevestigt op mijn nadrukkelijke verzoek dat we echt goed zitten. En gelukkig, daar komen de andere meisjes uit haar groep en tenslotte juf zelf. En als die haar nieuwe balletschoenen even heel professioneel strakker strikt, weet ze dat het goed komt, en drogen de tranen.

Tijdens de repetitie mogen we niet blijven kijken. Daar kan ik me wat bij voorstellen, want mijn ongebreidelde trots zou alleen maar afleiden.

Een paar uur later haal ik haar weer op. Ze zit wat stil achterin, de handen gevouwen in de schoot.

'Ging het goed, meisje?

'Ja.'(...)

'Waar denk je dan aan?'

'Aan mijn verjaardag, de dagen duren wel lang, hè pappa?'

De komende dagen misschien maar wat stoom van de ketel halen.