LATER

Misschien zou ik er een jaar of wat geleden nog een mooie smoes bij verzonnen hebben, maar nu kom ik er gewoon eerlijk voor uit. De televisie-programma's Tic Tac, Villa Achterwerk en Sesamstraat worden vaak op het nippertje uitgezonden. Even rust voor getergde ouders na een dag keihard oppassen en opvoeden en vlak voordat een en ander escaleert. De zoon ongenaakbaar op zijn hoge troon, de kinderstoel waar hij maar geen afscheid van wil nemen omdat hij vermoedt dat het dan met de spenen ook wel snel gedaan zal zijn en de zindelijkheid vervolgens op de loer ligt. De dochter op een klein stoeltje naast hem. Tussen de televisie en de liefjes in zetelt pappa dan op de bank, bezig met zijn favoriete bezigheid, het bestuderen van zijn kinderen zonder dat die het in de gaten hebben. Ik vind het geweldig om aan hun gezichtsuitdrukkingen te zien hoe ze meeleven met de vrolijke en droevige momenten op het scherm. Ik kan er zo heerlijk bij weg fantaseren.
Wat zullen ze worden later? Zal hij een doelpunt scoren dat een WK beslist? Of een brug bouwen die de geschiedenis trotseert? Zal zij een bestseller schrijven of een serum ontwikkelen tegen een ongeneeslijke ziekte? Of zal het juist andersom zijn? Tja, ik fantaseer in mijn eentje en ik hoef dus niet bescheiden te zijn. Het obligate 'als ze maar gelukkig worden' voeg ik wel toe als er iemand meeluistert. Zal ik hun uur van glorie zelf nog meemaken?
Hoe zullen ze het doen op de universiteit? Ik heb daar zelf de tijd van mijn leven gehad, maar als dat zo doorgaat met die studieduurverkorting blijft er wel erg weinig ruimte voor schade en schande, waar je toch, zoals bekend, wijs van wordt.
Eerst maar eens zien dat ze de middelbare school heelhuids doorkomen. Daar schijnt vandaag de dag het roken van een stickie al tot de onschuldigste vormen van vermaak gerekend te moeten worden. Klassen zo groot dat er twee bussen nodig zijn voor het jaarlijkse uitstapje. Steeds minder leraren zullen er te vinden zijn die hun salaris willen aanvullen met idealisme.
De lagere school is gelukkig om de hoek. Daar brengen we hen de eerste jaren aan het handje naar toe. Tegen de tijd dat ze zelf gaan fietsen hebben we via het buurtcomité wel kunnen regelen dat de sluiproute van het verkeer wordt omgeleid. Goed opletten dat ze niet gepest worden op school, dat kan kinderen voor het leven traumatiseren.
Zucht.

Voordat je het goed en wel in de gaten hebt, fantaseer je je als vader toch weer in de zorgen. Wat is het traject eigenlijk verschrikkelijk lang en wat kan er veel mis gaan onderweg. Nu ze zo lief tv zitten te kijken kan ik wel even dat formuliertje van de crèche opzoeken over die EHBO-avond. Het komt wel erg ongelegen, maar een van ons moet daar toch maar naar toe.