LENTE-UITJES

'Lente-uitjes? Lénte-uitjes? Dat vraagt u me nú?' De mevrouw achter de toonbank van de biologisch dynamische tuinderij annex winkel trekt niet één, maar twee wenkbrauwen op. Vergis ik me, of hoor ik achter in de winkel een licht gesnuif?
Het zal ergens in november geweest zijn en ik ben er ook maar op uitgestuurd met een boodschappenlijstje. Ik lees braaf voor wat mijn vrouw heeft opgeschreven. En die schreef lente-uitjes omdat dat in een recept stond dat ze op haar gezin wilde uitproberen.
Ik begrijp inmiddels dat ik voor de lente-uitjes in de supermarkt moest zijn, de volgende winkel op mijn route. Daar hebben ze zomer en winter lente-uitjes. Ik begrijp inmiddels ook dat het gat in de ozonlaag, de smeltende Noordpool-kap en het stijgende zeewaterpeil daarvan het gevolg zijn. Als je wil hebben wat het seizoen niet levert , moet je het van ver halen of je kassen warm stoken. Dat geeft CO2, enzovoort. De theorie is bekend.
Maar op die bewuste zaterdag waren we pas net begonnen met de verantwoorde praktijk en dan eigenlijk ook nog alleen maar voor de lekker. En dan met name mijn echtgenote, want ik ben meer van het one-stop-shopping-type.
Inmiddels zijn wij als gezin en de maatschappij als zodanig toch weer een paar jaar verder en verstandiger. Dat zie je ook aan de grote hoeveelheden auto's die vandaag de dag op een zaterdag op het landweggetje parkeren. Verantwoord is hip.
Wij komen tegenwoordig meestal met de fiets, met z'n allen en tussen mij en hun van Land & Bosch is het allang weer goed gekomen. Via de kippen eigenlijk. Want na dat eerste incident hield ik me aanvankelijk natuurlijk wat op de achtergrond. Samen met de kinderen de kippen voeren, terwijl mijn echtgenote de boodschappen doet. Daar, in dat hoekje bij de schommels, is toen vanzelfsprekend het idee geboren om zelf in de tuin ook een kudde kippen te gaan houden. Leuk voor de kinderen en elke dag een vers eitje. Kippen mét snavel en ook in alle andere opzichten verantwoord opgevoed.
Inmiddels scharrelen er vier kippen achter mijn huis en op een of ander manier krijg ik daar zelfvertrouwen van. Het zijn joekels van kippen - Orpingtons voor de kenners - en ofschoon ik ze al bijna een half jaar verzorg, blaken ze van gezondheid. En als de ruwharige teckel van de buren er niet een had gekeeld, hadden we er nu nog vijf gehad. En als die vier anderen toen niet zo verschrikkelijk geschrokken zouden zijn, waren ze vast nu al aan de leg geweest.
Ik sta nu wel eens meewarig te kijken naar de ren van Land & Bosch. Vergeleken met mijn Orpingtons is het maar pluimvee dat daar rondscharrelt. Onopvallende eierproducenten van bescheiden afmetingen waarmee het bovendien verkeerd zal aflopen. Vroeg of laat verschijnt er een bord voor de winkeldeur met de mededeling dat de diepvries weer gevuld is. Zoals dat ook gebeurd is met die oorspronkelijke tros kippen, waarvan wij het afgekeken hebben. En waarvan die mevrouw achter de toonbank tegen mijn kinderen zei dat ze op vakantie waren in Spanje en dat ze binnenkort wel lekker bruin terug zouden komen. Gewoon vermoord! Wat zijn dat voor mensen die eerst het ei eten en dan de kip? Zijn die nooit bij de schommels geweest?
Toen de ruwharige teckel Paco een van onze kippen - Pok genaamd - de keel had doorgebeten, hebben wij hem tenminste nog begraven in de GFT-bak. Wie doet er hier nou eigenlijk aan echt verantwoorde kleinschalige veeteelt? En hoe zit dat dan met die vlees-sticker op de winkeldeur?
Ik denk dat ik binnenkort de discussie wel eens durf aan te gaan. Het is een lange weg geweest vanaf die lente-uitjes. Maar ik denk toch dat ik van de zomer eens om winterpenen ga vragen. Dat houdt ze scherp.