NAAR SCHOOL

Soms brengt mamma haar 'naar school'. Dat wil zeggen naar de crèche of naar juf Raginia. Er zijn nog heel wat andere juffen daar en die zijn ook allemaal heel lief, maar juf Raginia is er altijd, die schrijft steeds stukjes in het schriftje en dat is dus onze juf. Twee middagen in de week gaat ze daar naar toe. Om pappa een beetje lucht te geven voor eventuele zakelijke afspraken, om ook te leren omgaan met andere kindjes, omdat ze het leuk schijnt te vinden en - maar dat zeggen we natuurlijk nooit - omdat heel af en toe opgeruimd ook netjes staat. En normaal gaat ze dus met pappa, maar sinds kort af en toe ook met mamma.
Dat kwam zo.
Toen het er op een zekere dag naar uit zag dat ik de afgesproken afhaaltijd niet zou halen, werd mamma telefonisch gecharterd. Geen probleem, met wat geschuif bij haar op de zaak en voor één keer kon dat best. Sterker nog, mijn vrouw wilde ook wel eens met eigen ogen zien of ze het naar haar zin had, zoals ik altijd beweerde.
Uitgerekend die middag was juf Raginia er natuurlijk niet, maar een nieuwe juf, een stagiaire waarschijnlijk, die mijn vrouw nog nooit had gezien. Nou is onze crèche er een waar je elk moment van de dag je kind naar toe kunt brengen en ook weer kunt halen. Maar de nieuwe juf zag een mevrouw die geen kindje bij zich had en ze wist vrijwel zeker dat geen van de haar toevertrouwde ukkies door deze mevrouw was gebracht. Dus het kind vroeg logischerwijs: "Waar komt u voor mevrouw?"
Mijn vrouw, niet bepaald zonder zelfkennis, probeerde naderhand te omschrijven hoe ze reageerde. Hoe ze langzaam van tint veranderde en hoe ze nog net beleefd kon uitbrengen: "Ik kom mijn dochter halen." Maar ik kon me moeiteloos voorstellen hoe het was gegaan. Mijn vrouw, die met één blik hele pelotons fluitende bouwvakkers kan bevriezen, contra een vastberaden peuter-oppas.
Maar het oppassende meisje, ze had net nog de film van Charles Lindbergh gezien, was niet van plan deze mevrouw zo maar zelf een baby te laten uitzoeken. Je hoort zulke rare dingen vandaag de dag. "Welke is uw dochter dan wel mevrouw?"
Het was maar een geluk dat mijn dochter haar inmiddels toch rood aangelopen moeder nog herkende en de situatie redde door luidkeels brullend de armpjes naar haar uit te steken. Anders had ik waarschijnlijk alsnog zelf mijn dochter moeten afhalen en daarna mijn vrouw van het bureau. Of andersom natuurlijk.
Dat overkomt mamma niet meer. Dus soms brengt mamma haar naar school.