NIET VEEL

Onze zoon heeft zojuist zijn laatste prik gehad op het consultatiebureau. Het is maar goed dat dat ergens extern wordt bijgehouden, want wat mij betreft was hij allang uit de prikken geweest. Niet dus, opdraven! Hij heeft niet gehuild. Dat verbaast ons niks, want de jongen is nou eenmaal niet erg huilerig aangelegd. Bovendien was hem een Action Man beloofd als hij flink zou zijn. En hij was flink, hij heeft alleen heel hard 'au' gezegd en de dokter heel vuil aangekeken. Sylvester Jokje daarentegen, onze nieuwe poes, heeft ook een spuit gehad, van een andere dokter weliswaar, maar die moest wel erg huilen. Mijn dochter merkt op dat dat nog behoorlijk kan schelen, welke dokter de spuit geeft. Toen zij de laatste spuit kreeg op het consultatiebureau moest ze namelijk ook huilen, maar dat zou wel eens kunnen komen omdat die dokter toen veel hardere spuiten gaf.

Zou kunnen.
Maar het komt ook omdat haar broer eigenlijk ongemerkt een heel grote jongen is geworden. Letterlijk en figuurlijk. Qua postuur is het een beer van een vent en dat werkt wel eens tegen hem. Mensen die hem niet kennen, schatten hem wel eens ouder in en vinden hem dan in zijn manier van doen nog wat kinderachtig. Ook zijn zus ondervindt er nadelen van. Ze kan het niet meer van hem winnen met duwen en trekken en moet argumenten gebruiken. Dat lukt lang niet altijd, ook al omdat hij vaak kort van argumenten-stof is en omdat hij juist de voordelen van zijn postuur heel goed beseft. Op de crèche steekt de jongen met kop en schouder boven iedereen uit. Zeker nu zijn grote vriend Mees naar de basisschool is vanwege het bereiken van de gerechtigde leeftijd. De jongen moet nu nog vier keer naar de crèche; dan gaan we op vakantie en daarna mag hij ook naar de echte school. Hij is er heel erg aan toe. Zijn hele leventje lang is hij met veel plezier gegaan, maar nu baalt en pruilt hij. Soms valt er zelfs een traan op de ruit bij het traditionele afscheidskusjes geven door het raam. Pappa's humeur ook meteen bedorven. De leidsters doen hun best, hij mag al vlaggetjes doorstrepen voor de laatste loodjes, maar wat hem betreft kan het feestelijke afscheid - met piratenbootjes met smarties - niet snel genoeg zijn.
Hij is inmiddels ook al een paar keer wezen wennen op de basisschool en ook daar valt op dat hij groot genoeg is. Bovendien is vanochtend het keiharde bewijs geleverd dat hij nu echt een grote jongen is, hij kan opeens zelf bij de bel. Mamma kwam aanstormen omdat ze dacht dat er brand was, zo enthousiast maakte hij gebruik van die nieuwe vaardigheid.
Ik bekijk mijn zoon eens, die juist tevreden een banaan oppeuzelt. De aandacht komt hem goed uit, want hij moest mij juist even spreken.
'Pappa, één is niet veel hè?'
'Nee.'
'Dat is weinig, hè?'
'Ja.'
'Dat is niet genoeg, hè?'
'Hangt er van af.'
'Mag ik nog een banaantje?'
Geen twijfel mogelijk, hij is er ook qua geestelijke ontwikkeling klaar voor.