NIETS FORCEREN

Natuurlijk is het leuk, twee van die kleintjes vlak achter elkaar. Het worden ook vast dikke vriendjes, want ze moeten nu al zo met elkaar lachen. Maar het is ook druk en zwaar soms en het is altijd. Geen moment te verslappen; zij zijn onze verantwoordelijkheid. Het is tegelijkertijd een schok, voor ons als echtpaar. Binnen twee jaar van niks op twee, van kinderwens tot volledig - toch wel - gezin. En behalve gelukkig en tevreden zijn we soms ook gewoon doodmoe. En soms, héél af en toe, dienen ze ook gewoon achter het behang geplakt. Maar ze alléén laten, een hele week nog wel? Nu al, nu ze nog zo jong zijn en ze ons nog zo hard nodig hebben? Bijna verontwaardigd wijzen we het voorstel van een zus af. Een zus nota bene die beter zou moeten weten, omdat ze zelf twee indrukwekkende diploma's heeft rondlopen. 'Een paar dagen dan,' houdt die vol, 'een weekend misschien? Wij kunnen prima voor ze zorgen.' En meteen er achter aan, misschien omdat er over de gelaatsuitdrukking van haar echtgenoot-lief iets trok van 'mag-ik-hier-nog-even-over-nadenken?': 'Ik zou het in elk geval best leuk vinden.' Nou, daar wilden we dan eventueel wel over nadenken, maar veel kans gaven we het niet. We waren daar nog niet klaar voor. Maar dan begint zo'n idee toch langzaam te rijpen. Eerst kunt je je voorstellen dát het gebeurt en vervolgens ga je bedenken wát er dan gebeurt. We zouden dat hotelletje kunnen pikken... 'Wij hebben plannen om een waterbed aan te schaffen,' hakte mijn zus de knoop door, 'wij komen dat van jullie uitproberen.'

En we zijn het ook heel serieus van plan geweest, en bijna was het gelukt. We hadden de handleiding al geschreven, 'want er komt toch meer bij kijken dan je denkt, en voordat je het weet, vergeet je iets. Hier staan alle telefoonnummers en verder kan er eigenlijk niets gebeuren.' Maar op een of andere manier waren we vergeten iets voor onszelf te regelen; of alle hotels waren uitverkocht, of ik dacht dat zij zou bellen en zij dacht...

We hebben heerlijk geslapen in ons eigen logeerbed. We lagen er pas om drie uur in, want uiteindelijk was het een heerlijk avondje stappen geworden, met z'n tweeën, 'en het maakt niet uit hoe laat jullie thuiskomen.' Een romantische wandeling door de stad, de favoriete chinees...We zijn voorzichtig begonnen. Soms denken we dat we heel wat zijn, als ouders, maar we zijn nog maar net begonnen. We moeten dan ook niets forceren. Binnenkort onze eerste echte logeerpartij.