NOOIT MEER OP VAKANTIE

Een echte vakantie zat er dit jaar niet in. We hadden eenvoudigweg niet tegelijkertijd vrij. Maar dat gaf niet, hielden wel elkaar voor. Onze dochter was eigenlijk toch nog wat klein voor een buitenland en Nederlandse zomers zijn tegenwoordig ook onherkenbaar en we hadden toch niet voor niets al die uren in onze prachtige tuin gestoken? En we verheugden ons al op allerlei leuke uitstapjes. Nee, met ons hoefde niemand medelijden te hebben.
Toen we dan ook door een bevriend echtpaar werden uitgenodigd om een lang weekeinde in hun vakantiehuisje te komen logeren, hadden we daar wel oren naar.
Ruim van te voren begon mijn vrouw onze dochter dus voor te bereiden op 'vakantie'. Die had dan natuurlijk geen idee waar ze het over had, maar we hadden de indruk dat het enthousiasme van mijn vrouw wel overkwam.
Maar op de vooravond van ons vertrek ging het mis. We hadden die dag alle twee bezigheden buitenshuis en onze dochter was naar de crèche. Tegen het eind van de middag belde mijn vrouw dat ze niet lekker was en of ik onze dochter dus wilde afhalen.
'De vakantie-opwinding heeft toegeslagen,' dacht ik op dat moment en dat dacht ik nog toen ik thuis kwam. Maar de voor alle zekerheid gewaarschuwde huisarts dacht er anders over. 'Nierbekkenontsteking' was de analyse en binnen een half uur lag ze in het ziekenhuis.
Daar ligt ze dan en het kan wel een week duren, zeggen de dokters. Wij redden ons wel, mijn dochter en ik, maar we vinden het zo zielig voor mamma. En we maken ons natuurlijk zorgen, over haar en over de nieuwe baby. Ze heeft veel pijn, hoge koorts en ze wil ons wel elke dag zien, maar ze kan ons gewoon niet zo lang verdragen. Onze dochter vindt het allemaal maar moeilijk. Ze wil best wel ergens naar toe, zeker als ze bij pappa voor op de fiets mag en ze wil ook wel even blijven. Maar als ze door alle gangen van het ziekenhuis gerend heeft en door alle beschikbare verpleegsters terug is gebracht, wil ze ook naar huis en wel met z'n allen. Dat mamma achterblijft begrijpt ze niet. Ons gezin is in staat van volledige ontreddering.
Maar we slaan ons er natuurlijk doorheen, we zullen wel moeten.
En alles komt gelukkig goed. De baby blijft lekker zitten waar hij of zij zit, de koorts zakt en mamma knapt weer op. Ze mag naar huis! We zijn zo blij dat we een hele bloemenkraam leegkopen voor een hartelijk welkom thuis. En als ze thuis is, kruipen we met z'n drieën tegen elkaar aan op de bank, we laten elkaar voorlopig niet meer los.
Achteraf gezien hebben we ons er kranig doorheen geslagen, door deze diepe gezinscrisis. Mamma in de eerste plaats natuurlijk, die had tenslotte alle pijn, maar wij toch ook, qua thuisfront.
Een les heeft onze dochter geleerd van dit alles: ze gaat nooit meer op vakantie, nooit meer.