OP VAKANTIE

Morgen gaan we op vakantie.

'En dan gaat zij naar de kleuterschool, hè pappa?' zegt mijn zoon als hij zijn dikverdiende welterusten-knuffel krijgt. Dat klopt, maar om eerlijk te zijn, slaat het in dit verband nergens op. Of toch?

Volgens goed gebruik is mamma dit gezin al enkele weken lekker aan het maken. We gaan naar een stacaravan op een van de Waddeneilanden en daar hebben we heel veel zin in. We hebben hard gewerkt en we zijn heel lief geweest en we verheugen ons mateloos op twee weken met z'n vieren. Weer of geen weer. We gaan naar de schaapjes kijken en naar net zo'n vuurtoren als op mijn zoon z'n trui. We gaan zeker twee keer pannenkoeken eten. We zullen veel fietsen en de zeehondjes opzoeken. Voor haar gipsarmpje hebben we een plastic hoes meegenomen zodat ze ook in zee en zand kan, maar halverwege de vakantie gaan we nog even terug naar het ziekenhuis en stiekem hopen we dat dan het gips af mag; maar dat hebben we veiligheidshalve maar niet beloofd. Afgezien van wat kriebel, lijkt ze al niet erg veel last meer te hebben van haar gebroken arm. Vandaag, op haar laatste wen-dag op de basisschool, heeft ze zelfs meegedaan aan gymnastiek en op de trampoline gesprongen.

We hebben twee nieuwe ballen gekocht en een vlieger voor op het strand en we hebben bijna alleen maar oude kleren in de koffers gepakt en dus kunnen we lekker vies worden. Dat is nou vakantie.

De spanning is zo opgebouwd dat ze tijdens het laatste serieuze bad thuis, nauwelijks meer onder controle te houden zijn. Ondanks de opperste strengheid mijnerzijds drijft de badkamer na afloop. Maar als ze dan eenmaal hun kussens ruiken, zakken de oogleden razendsnel.

En dan komt mijn zoon met zijn opmerking. Van ons heeft hij 'm niet, want wij spreken, heel modern, van basisschool. Maar als we er over nadenken, begrijpen we wel wat de jongen bezig houdt. Zijn dagelijkse routine is de laatste tijd flink veranderd. We gaan halverwege de maand op vakantie en aan het eind van de maand is zijn zus jarig. Die is dus al voor de hele maand uitgeschreven op de crèche. En de meester van de kleuter-, pardon basisschool zei het vanmorgen ook al, ze is eigenlijk niet meer aan het wennen, ze hoort er helemaal bij. Ze staat niet voor niets zo parmantig op de groepsfoto die toevallig net gemaakt is van haar klasje. Twee jaar lang, drie dagen per week heb ik ze 's morgens samen naar de crèche gebracht en nu gaat hij voortaan alleen en bovendien nog maar twee dagen. Hij zat en zit bij de Monkies en zij bij de Panda's, maar als ze buiten waren zochten ze elkaar steevast op. Gelukkig vindt hij makkelijk aansluiting bij de andere kinderen, zegt Diane, zijn juf, maar het is toch een hele verandering voor de jongen.

Het wordt een bijzonder vakantie, deze vakantie, want dan gaat onze dochter en zus naar de basisschool.