OPA

Bij de avonturen van Pinkeltje lezen we dat de Kerstman door engeltjes kerstbomen laat zagen in het bos, ze laat optuigen en dan bij de mensen bezorgen. Wie braaf is geweest, krijgt een kerstboom met de complimenten van de Kerstman. Wat een flauwekul! Ik wil mijn kinderen best een beetje voorliegen als dat nodig is en Sinterklaas hebben wij hier in huis ook dit jaar weer keihard gevierd, maar er zijn natuurlijk grenzen. Mijn kinderen weten sinds jaar en dag dat hun vader jaar in jaar uit de kerstbomen zélf uit het bos ging halen en dat de bomen pas de laatste jaren van de markt komen. De laatste twintig jaren ongeveer.
Mijn dochter en ik proberen onszelf en de kille winteravond een beetje op te fleuren met een vooruitblik op Kerstmis.
'En dan mag jij met pappa naar de markt om een kerstboom te kopen.'
'Dat is de boom van pappa.'
'Nee hoor, dat is de boom van ons allemaal en die gaan we samen prachtig versieren.'
'Met slingers,' verkneukelt ze zich.

'En de mooie witte lampjes van opa.'
'En kaarsjes.' Ze ziet het helemaal voor zich.
'Ja schat, en de mooie witte lampjes.'
'En de berenlampjes, hè pappa.'
Ja die ook. Maar het echte kerstgevoel komt bij mij pas als de witte kaarsenlampjes worden uitgepakt en bijzonder moeizaam en altijd scheef worden opgehangen of aangebracht. Die lampjes komen regelrecht uit mijn vroege jeugd. Ze zitten boven in de doos met kerstversieringen en ze drukken elk jaar tenminste één bal plat. Ze moét zich die lampjes herinneren. Ze zijn ooit door mijn vader nieuw aangeschaft. Het schijnt dat daarvoor bij ons in de kerstboom echte kaarsjes hingen te branden, maar ik kan me zo voorstellen dat mijn moeder dat al snel te veel rommel of te gevaarlijk vond.
De eerste twintig jaar van mijn leven zijn die lampjes zuchtend en steunend door mijn vader opgehangen; ik mocht overal mee helpen, maar daarmee niet. De volgende twintig jaar, tot nu, hang ik elk jaar die lampjes op en dan moet er ook niemand in de buurt komen. Ze moet zich nu die lampjes herinneren, want zo lang zullen ze niet meer meegaan. Elk jaar blijkt er wel een gesneuveld en moet het hele snoertje worden ingekort omdat ze anders allemaal niet branden. Uiteindelijk gaan wij een snoertje met één scheefhangend kaarslampje overhouden. En ook dat laatste lampje gaat een keer definitief uit, daar is niets aan te doen. Daar gaan we ook niet sentimenteel over doen, zo is het leven. Mijn zoon erft het horloge van opa en dat zal ook ooit voor het laatst met de wasmachine worden mee gewassen, zo gaan die dingen.
Ik hoop dat ze tegen die tijd nog bij me onder de kerstboom zit. Dan leg ik er een pakje onder met lampjes die je zó, klik-klik, kaarsrecht en in één beweging vastzet in de boom. Kan ze aan haar eigen traditietje beginnen.