OUD

'Als ik 5 ben, is hij pas 4,' rekent onze dochter ons feilloos voor.

'En als ik 6 ben, is hij 5.'

Dat is een groot voordeel, als je eenmaal de oudste bent, loop je altijd voor.

'Als ik 12 ben, is hij 7.' Zo hard kan het gaan, zeker als je nog niet helemaal cijfervast bent.

'En als ik 18 ben, dan ben jij in de hemel hè pappa?' Ze kan soms onbedoeld wat bot uit de hoek komen.

'Ik hoop het toch niet schatje, dan ben ik pas 60, dan wil ik toch nog wel voor je zorgen.'

'Wij blijven altijd bij elkaar, ' steekt mijn zoon mij een hart onder de riem.

'Maar 60 is toch heel oud?' Mijn dochter wil even een punt gemaakt hebben.

'Hoe oud is oma. Honderd? Miljoen? Twintig?' Oud zijn is erg betrekkelijk, mijmer ik een beetje voor me uit. Ik weet niet meer of ik mijn eigen moeder oud vond toen ze 60 werd, zo oud als Margriet nu. Het was rond de tijd dat ik ging studeren, dus ze was nog wel fulltime moeder. Zorgen genoeg, mij zelf kennende. Inmiddels is ze oud, dat zal ze zelfs zelf toegeven. Nu hoeft ze geen kleren meer met me te gaan kopen, mijn studietoelage niet meer aan te vullen of op te passen dat ik niet aan de drugs raak en met de verkeerde vriendinnen om ga. Maar ze is nog wel mijn moeder. Ze mag het gerust wat rustiger aan doen, maar ze moet nog wel naar me luisteren als ik eens wil uitkletsen en ze moet mijn kinderen schandalig verwennen. En ze moet honderd worden; miljoen gaat natuurlijk niet.
Is Margriet oud met 60? Ik lever pas betrekkelijk kort mijn bijdragen aan Margriet, heb misschien al met al 150 verhaaltjes over mijn kinderen geschreven. En toch vind ik dat ik me een oordeel over de jarige mag aanmeten, omdat ik er bij hoor. En ook een beetje omdat tijdschriften maken mijn vak is. Ik heb me de afgelopen jaren natuurlijk een beeld gevormd van Margriet. En dan bedoel ik niet van de redactie van hard werkende dames en heren. Maar van al die lezeressen en lezers die wekelijks de belevenissen van een trotse en bezorgde vader meeleven en die me soms schrijven wat ze er van denken. Je kent een blad aan de lezers. Zojuist heb ik weer een stapeltje hartverwarmende post gekregen van de redactie. Zo maar een beterschapskaart voor de gebroken arm van mijn dochter van een Belgisch gezin. Van iemand anders de tip om lucht in het gips te blazen met de fietspomp tegen de jeuk. Een moeder van twee volwassen zoons steekt me een hart onder de riem wat opvoeding betreft. Nog twee keer de precieze tekst van Duimelot - weet u nog? En een echtpaar vertelt van een poes die geopereerd is, om de dochter wat afleiding te bezorgen. De leeftijd van die schrijvers? Geen idee eigenlijk, het doet er ook niet toe. Ik geniet van wat ik lees.