PAPA WORDT OUD

Vanmorgen, maandagmorgen, was hij al voor me komen staan, mijn zoon. Hoofd een beetje scheef, gezicht in een vraagteken: 'papa niet werken?' Hij is erg op papa de laatste paar dagen en het was ook een heel gezellig weekend, maar helaas, papa moet wel werken. Maar dat gaat niet alle dagen even van harte en vandaag zijn we op tijd thuis. En we zijn welkom. Geen warmer welkom voor een vader dan de omhooggestoken armen van mijn zoon. Natuurlijk zijn de armpjes van mijn dochter even lief en hartelijk, dat daar later nooit iets van gezegd kan worden, maar we hebben het nu even over mijn zoon. En die is nou eenmaal heel wat minder knuffelig dan zijn zus. Hij wil duwen en trekken, bewegen en niet zitten, praten als je stil moet zijn, wel doen als het niet mag, nog een keer na de laatste keer. Zo voortvarend, zo wild, zo'n heel ander kind dan die ander, zo'n echte jongen. En heus niet dat het van de jongens/meisjes-opvoeding komt, want hij heeft van Sinterklaas ook een Barbie gehad. Als die zijn armpjes naar je uitsteekt, hap je toe als liefhebbende ouder. Zo lang zal hij niet meer op de arm kunnen, gezien zijn gewicht. 'Even die speen nog oprapen,' zegt hij feilloos als ik hem wil pakken. Kletst hele volzinnen maar heeft nog wel twee spenen nodig om te slapen. Echt tussen tafellakentje en servetje.
'Lief geweest, jongen?'
'Heel lief!'
Het zou me verbazen als dat waar was, maar dan had ik het hem niet moeten vragen. Hij is onschuldig tot het tegendeel eventueel door zijn moeder wordt aangetoond. Dus ik geloof hem voor het gemak en de gezelligheid.
En dan houdt hij zich als een klein baby’tje, zodat ik hem eens heerlijk kan knuffelen.
'Wat heb je allemaal beleefd vandaag vent,' probeer ik iets van een normaal gesprek op te zetten als we zijn uitgeknuffeld en vervolgens zijn uitgeginnegapt en nadat we ons hebben afgedroogd omdat mijn zoon nogal vochtig vrijt. Maar daar heeft hij geen zin in. Vanaf nu schakelt hij over op zijn eigen programma. 'Papa in de neus bijten.' Duwen en trekken dus.
'Vertel eens...,' dring ik aan, in een poging het een beetje kalm te houden zo vlak voor het slapen gaan.
Maar geen zin is geen zin en hij gooit het over een andere boeg. Wijst met een klein vingertje op de letters op papa's shirt. Vandaag nieuw. 'Dat is de letter van beer.' Dan maakt zijn vinger een sprongetje, 'en dat zijn de letters van mij.' Mijn kleine jongen, hij dus ook al! Opeens geen baby meer, maar papa was niet gewaarschuwd. Je kunt het niet tegenhouden, al zou je het willen. Maar voorlopig misschien toch wat minder Sesamstraat, dat is wel erg leerzaam. En wat vaker gewoon voorlezen in plaats van eigenwijsneuzen in boeken met letters. Jongetjes van twee hoeven nog geen letters te kennen; vaders hebben ook rechten.