POPPENMOEDER

Dat hadden we van te voren goed afgesproken: voor onze kinderen geen rollen-patroon-bevestigende opvoeding. Dit waren de jaren 90, wij waren een modern gezin en als onze dochter bijvoorbeeld stratenmaker zou willen worden, moest ze dat zeker doen. Onze zoon bijvoorbeeld verloskundige? Moet kunnen! Zo modern waren we zelfs dat de dochter op haar verjaardag tegelijk een levensechte pop kreeg en een plastic vrachtauto.
Voorlopig valt er nog weinig te voorspellen over haar toekomstplannen, want ze gooit net zo vrolijk de pop achteloos in een hoek om heel voorzichtig met autootjes te gaan spelen als andersom. Wij houden het er op dat ze zich nog een beetje aan het oriënteren is.
Soms denk ik ook dat je kunt opvoeden en richting geven dat het een aard heeft maar dat alles toch zijn beloop moet hebben. Zo ziet ze ons sinds de geboorte van broer steeds druk in de weer met een baby. Dat doet ze dus na met haar eigen baby, een akelig echt lijkende pop die kan drinken en plassen en waar je een hele vracht accessoires bij kunt aanschaffen.
Dus als ik op de bank zit om mijn zoon de fles te geven, trekt zij haar eigen baby voorzichtig aan de haartjes uit haar speelgoed-kinderwagentje, komt naast ons zitten en begint haar kind ook te voeren. Dat wil zeggen dat ze met enig geweld een koekje in de mond van de pop wil proppen.
Omdat ik beide handen nodig heb om mijn zoon te voederen, kan ik niet ingrijpen, maar moet ik het proberen met argumenten.
'Dat wordt een rotzooitje schat,' probeer ik eerst, maar dat is eigenlijk een domme opmerking. Natuurlijk wordt het een rotzooitje. Eten is immers altijd een rotzooitje, dat weet pappa toch ook. Ooit een baby netjes zien eten?
Toch valt het haar ook zelf op dat het niet echt vlot gaat dat voeren; het mondje van de pop, dat alleen bedoeld is voor een speelgoedspeen en een nep-flesje, is snel vol met koek. En mopperen helpt niet, ook niet als precies de toon aangeslagen wordt die pappa en mamma bezigen als zij zelf niet wil eten.
'Pop wil niet meer eten, hè?', zeg ik.
Dat heeft pappa goed gezien, maar daarmee is het probleem niet opgelost. Het probleem bestaat uit een half koekje en een onwillige pop. Komt het pappa misschien bekend voor? Wil mijn dochter mij via een rollenspel misschien iets duidelijk maken?
'Tja, als popje niet wíl eten, dan hóeft ze ook niet,' zeg ik. Het is er uit voordat ik er erg in heb. Hoe kan ik het zeggen?
Een moment van verstandsverbijstering misschien? Nooit eerder heb ik zo'n mooie smoes zo goedkoop weggegeven.
Misschien heeft ze het niet begrepen? Misverstand! Ze heeft het donders goed begrepen en ze heeft ook maar één woord nodig om dat duidelijk te maken. Vanonder de grond van haar hart komt het, diep uit haar tenen, zodat pappa zich deze uitspraak ook nog herinnert als hij weer van pas komt, namelijk bij de volgende warme maaltijd:
'Ja!'