PRIKKENDE OOGJES

Papa moet op zakenreis, een hele week, van maandagmorgen tot en met vrijdagmiddag. En in een gezin waar iedereen net een beetje leuk op elkaar ingespeeld begint te raken, zit eigenlijk niemand daar op te wachten. Het zal voor iedereen zwaar worden, is de verwachting. Voor mama die nu alles alleen moet opknappen en ook nog gewoon haar eigen besognes heeft, voor de kinderen die papa heel erg gaan missen en natuurlijk ook voor papa die daar ginds helemaal alleen en eenzaam op een hotelkamer moet zitten kniezen zonder zijn dierbaren. Maar we gaan niet zitten zeuren. Wat moet, dat moet, het is tenslotte maar een weekje en dat overleven we heus wel.
We zijn qua gezin nog niet zo ver dat kan worden uitgesproken dat mama zich toch ook wel ergens verheugt op de avonden dat er niet gekookt hoeft te worden maar gewoon een onverantwoorde boterham achter het aanrecht kan worden genuttigd en dan een half uurtje na de kinderen zonder schuldgevoelens wegknikkebollen op de bank achter een saaie tv-serie. De kindjes zullen tot hun genoegen merken dat ze nog eens extra verwend worden omdat ze ook al tekort komen omdat papa weg is. En papa moet zich, ocharm, maar zien te redden met een week ongestoorde nachtrust, geen gehol en gehaast naar de crèche en rustige maaltijden zonder strijd en zonder afwas.
Elke dag bellen we elkaar, al is het maar even en beklagen we elkaar, want we missen elkaar gewoon. We zijn tenslotte niet voor niets een gezin geworden.
Maar het is nog maar even, een paar dagen, en dan nog één nachtje slapen en ik zal zien dat ik morgen wat eerder vertrek zodat ik in elk geval voor de avondspits en -file thuis ben.
Ze hebben achter het raam staan wachten, want ze staan klaar in de deuropening als ik de auto parkeer. De zoon ligt al in bed, maar onze dochter mocht opblijven tot papa thuiskwam. Nadat ze eerst bijna is platgedrukt tussen haar ouders in, mag ze alleen bij pappa op de arm. Ze kan al zo heerlijk knuffelen, twee zachte handjes op pappa's stoppelwangen. Wat moest ik eigenlijk daarginds, wat was eigenlijk belangrijker dan die drie thuis?
Een heel huwelijk lang ben ik nauwelijks één nachtje van huis geweest en nu laat ik ze maar liefst een week alleen.
Onze dochter begrijpt niet precies wat papa mankeert. Traantjes kent ze van als je pijn hebt, of boos bent, maar we zijn nu toch weer allemaal bij elkaar?
Toch moet ze met twee kleine vuistjes in haar ogen wrijven. Prikt het soms ook bij haar? Ze hoeft in elk geval nog lang niet naar bed.