RECLAME

'Wat zie je er uit, kind.' Onze dochter staat drie traptreden boven me en we doen het spelletje 'we gaan zo langzaam mogelijk naar bed'. Inderdaad, een spelletje uitdagen dat wel eens verkeerd, met ruzie, wil aflopen. We hebben duidelijk zichtbaar net een boterham met chocoladepasta achter de kiezen en dus tevens achter de oren. Haar haar is nu echt weer te lang en piekt in de ogen zodat ze er van moet knipperen. Onder haar linkeroog een flinke schram, die heeft ze aan haar broer te danken, die met een blok hout voor de open haard stond te zwaaien en haar oog op een haartje na miste. Op haar voorhoofd een prachtige blauw-groen-gele bult, die heeft ze aan zichzelf te danken. Even niet opgelet en tegen een deur geknald. Haar spijkerbroek hangt een beetje laag op de heupen en het hemdje komt eruit. Zélf weer aangetrokken na gehaast toiletbezoek. Door de chocoladepasta heen ontwikkelt zich een 'vieze neus', een snottebel. Echt een schoffie. Echt een dag dat er geen fotograaf van de Margriet langskomt, laat staan een van de oma's. Demonstratief haalt ze haar mouw onder haar neus langs. Strikt verboden, dat weet ze, maar we zoeken ruzie, want we hebben geen zin in een middagdutje.
'Ja, hè pappa, ik lijk wel een dinosaurus.'
Nou nee, dat is nou ook weer overdreven. Even de pony bijknippen, een natte washand over haar gezicht en met wat overredingskracht een van haar schattige jurkjes aangetrokken en ze is weer pappa's allermooiste. Dat redt je toch echt niet met een dinosaurus.
Maar hoe komt ze opeens aan dat woord? Natuurlijk van de televisie. Tussen de tekenfilms op de zondagochtend was er een reportage over de verhuizing van het Leids Natuurhistorisch museum. Waar we later vast een keer naar toe zullen gaan, op leerzaam uitstapje. Het heeft indruk gemaakt.
Blijkbaar zijn dinosaurussen even een welkome afwisseling tussen de monsters en de spoken. Ze zien er in elk geval heel gevaarlijk uit en ze hebben in elk geval echt bestaan.
Ik las laatst van een onderzoek waaruit bleek dat kinderen nauwelijks beïnvloed worden door reclame. Dat onderzoek moet over, onze dochter is zeer ontvankelijk. Mits goed gericht, treffen commercials bij haar doel. Het is natuurlijk ook niet voor niets zo druk rond kindertelevisietijd. Maar waarom werkt het ene filmpje wel en het andere niet? Hoe kiest een kind bijvoorbeeld zijn of haar dagtrip uit de drie pretparken die zichzelf luidkeels aanprijzen rond de reportage over de dinosaurussen. Misschien is de oplossing wel simpeler dan een onderzoek kan aantonen. Ze wil graag naar het park dat ze kan uitspreken: Julianatoren. De andere twee hebben Engelse namen en daar heeft ze nog wat moeite mee. We hebben afgesproken dat we gaan als ze weet waar het is. Tenzij ze natuurlijk van te voren de naam van dat Leidse museum kan uitspreken. Dan gaan we daar eerst naar toe.
Maar nu gaan we opschieten en naar bed. En vlug een beetje.