RINGETJE

Soms kan ik me zelf flink laten schrikken. Ik ben een typisch kind van de jaren '60 en '70. 'Vrijheid, blijheid' is het motto en wat mij betreft: ieder z'n meug. Inmiddels ben ik een jaartje of wat ouder, flink wat meegemaakt, goed om me heen gekeken, overal geweest. En mijn hippie-principes zijn in de loop der jaren natuurlijk - of moet ik zeggen helaas? - danig genuanceerd. Op één na: tussen mij en mijn kinderen zal geen generatiekloof ontstaan, hooguit een greppeltje. Sinds het weekeinde weet ik het niet meer zo zeker.
Er kwam een neef op visite. Zijn vader had een motor gekocht. Splinternieuw en wat hem betreft van een verkeerd type en een verkeerd merk in de verkeerde kleur. Maar niettemin was hij niet te beroerd om achterop te stappen voor het eerste echte tochtje. Bij ons langs. Bijna negentien en de pret van zo'n volwassen man in z'n midlife-crisis niet willen drukken. Een prima neef dus, niks mis mee. Wij zien deze neef met enige regelmaat en we hebben de evolutie van zijn uiterlijk redelijk kunnen volgen. Haardracht, kleding en overige uiterlijke versieringen volgen de mode op de voet. Dat wil zeggen de mode die bij zijn muzikale voorkeur hoort; heavy metal, geloof ik, of in elk geval hardrock. Dus is zijn haar met flinke klodders gel alle richtingen uit geboetseerd, hult hij zich bij voorkeur in doortimmerd leer, en groeit het aantal ringetjes in zijn oren per keer dat we hem zien. 'En het is zo'n leuke jongen om te zien,' zou z'n oma zeggen.
Dit keer verraste neef ons met een ringetje door zijn neus. Een zogenaamde piercing. Op zich een prima piercing, maar 'getverderrie', dacht ik spontaan. Zelf word ik al nerveus van een te strak zittend horlogebandje. Hoe moet dat als je verkouden bent en als je straks moet solliciteren. Ik schrok dus van me zelf. Want waar bemoei ik me mee en wat verandert zo'n ringetje nou helemaal aan een prima neef?
Toch mijn eigen zoon even apart genomen. Als ik me al druk maak om zo'n onnozel ringetje, dan staat ons qua generatiekloof nog heel wat te wachten. Nu al springt zijn haar alle kanten op, maar dat komt omdat we het gisteren niet gekamd hebben nadat hij uit bad kwam. En een neusring zie ik hem niet zo snel nemen, want hij kan nauwelijks velen dat zijn snottebel afgeveegd wordt. Maar deze jongen inschattende, verzint hij wel iets unieks. Elke nieuwe generatie regelt zijn eigen generatiekloof, daar doe je als oude generatie niks aan.
Maar nu het nog kan, neem ik het zekere voor het onzekere: 'Jij neemt geen ringetje door de neus, de lip, de wenkbrauw, navel of andere akelige plaats, hè jongen?' De vraag is met opzet wat ruim geformuleerd, omdat hij in een 'nee'-periode zit en dus op alle vragen 'nee' zegt. En inderdaad: hij schudt zijn hoofdje er bijna af.
Dat is dan afgesproken.