RITUELEN

Als pappa weer eens te laat thuis is, mogen ze in bed met een boekje wachten totdat hij komt. Want de dag sluit je bij voorkeur af met een gedetailleerd verslag van alle gebeurtenissen. Een mooie gelegenheid om alles eens op een rijtje te zetten, ik snap heel goed dat ze daar behoefte aan hebben en zo hoeft pappa bovendien ook niks te missen.

Normaal spreek je je kind overdag een paar keer tussendoor en wordt het 'verslag van de dag' meestal uitgesmeerd over avondeten, Sesamstraat en bad. Maar als het allemaal in een halfuurtje moet worden samengevat omdat de oogjes al een beetje dichtvallen, moet je planmatig te werk gaan.

Bij onze kinderen gaat alles volgens een min of meer vast ritueel. Ik hoop eigenlijk maar dat dat bij andere kinderen ook zo is, want anders zijn wij toch wel een heel raar stelletje.

Als ik boven kom, zwaai ik eerst met een kushandje naar mijn dochter en loop meteen door naar mijn zoon. Die moet de eerste kus, want anders blijft hij zo roepen dat zijn zus en ik toch niets aan elkaar hebben. Die wacht vervolgens een soort van geduldig totdat zij aan de beurt is, maar dan wil ze ook precies weten wat ik met hem besproken heb. Nadat zij in de juiste volgorde de juiste kusjes heeft gehad, dikke kus, vlinderkusje en babykusje, ga ik nog één keer naar hem terug voor een reuzenkus. Dan mag ik naar beneden, onderwijl luidkeels 'welterusten' roepend en 'tot morgen' en, voor de show, 'ai luv joe verry mutsj'.

Ingewikkeld? Misschien, maar dat is nog niet alles, ze moeten ook nog vertellen. En dan gaat het natuurlijk niet om het verhaal, maar om de tijd dat papa op de rand van het bed zit.

Mijn dochter is daar een meester in. Die geeft zonder mankeren een avondvullende voorstelling.

'Toen ging ik naar school, en toen belde juf.' Tot zover heb ik het vanochtend zelf nog meegemaakt. 'Daarna gingen we in de kring en ging juf de namen lezen.' En dan is de les nog steeds niet begonnen. Als ik niet ergens halverwege ingrijp, kan zo'n monoloog makkelijk doorkabbelen tot en met de onderwerpen van het jeugdjournaal dat ze zojuist gezien heeft. Waarna ik één voor één afscheid mag nemen van de knuffels.

'Wat zei zij?' wil hij dan steevast weten als ik een halfuurtje later bij hem kom. Zelf is hij niet zo breed van stof: 'Toen ging pappa werken, toen heb ik een filmpje gekeken en een broodje gegeten en toen kwam pappa.' De dagen vliegen voorbij als je klein bent. Hij herinnert zich vaak nog het best zijn stoute streken. Daar durft hij heus wel eerlijk voor uit te komen, en hij meldt ze ook keurig en gezagsgetrouw aan, maar daar ga je natuurlijk niet eens lekker over uitweiden, dat snap ik wel. Maar met hem kun je wel heel leuk geintjes uithalen. Duizend kusje heel vlug achter elkaar met veel gesmak bijvoorbeeld, vinden wij allebei buitengewoon grappig.

'Waarom moest je zo lachten met hem? Doe je dat bij mij ook?'

'Wat zei zij?'